2. روايـات: - فروش ابزار جنگی به دشمنان دین نسخه متنی

بـه نـظـر عـقل, نه صلح ملاك حكم است و نه عنوان كافر و مشرك.در چنين مـساله اى كه عقل حكم دارد, دستاويز قرار دادن قواعد ظاهرى بى جاست. گـويـا روايـات نيز, بيانگر همين نكته اند و اگر از پاره اى از آنها در جـهـت روايـى و ناروايى, استفاده اطلاق شود, در مثل اگر در روايتى بـا وجـود فـسـاد و يا ترس از نابودى اساس اسلام يا تشيع, اجازه فروش سـلاح بـه كـافـران داده شده, آن روايت بايستى مقيد شود و يا به كنار نهاده شود. شايد از گفته شيخ مفيد و شيخ طوسى كه حرام بودن را معلل كرده اند به ايـن نـكـتـه:(چـون سلاح را در راه جنگ با مسلمانان استفاده مى كنند) بـتـوان ايـن را فـهميد كه مرادشان اطلاق ناروايى فروش نيست, بلكه در جايى حرام دانسته اند كه ترس از نابودى اسلام و يا فساد باشد.

مـقـدس اردبيلى نيز, دليل عقلى را در شمار دليلهاى ناروايى فروش سلاح بـه دشـمـنان دين ياد كرده و سپس افزوده: اين كار كمك به ستم است.41 پـيـوسـت اين دو مطلب, مويد ديدگاه حضرت امام است كه فروش سلاح, مقيد به ترس از نابودى اساس اسلام و فساد است.

2. روايـات:

امـام خـمـيـنـى پـس از اسـتدلال عقلى بر مساله, نگاشته: روايـتـهاى وارد شده در موضوع نيز, ارشاد به حكم عقل دارند:روايى,يا نـاروايـى, فـروش سـلاح به دشمن دين, بستگى به مصالح اسلام و مسلمانان دارد و اگر فساد در ميان باشد, فروش آن نامشروع است.

روايـتـهـايى كه مستند باورمندان منع فروش سلاح به دشمن, در همه حال, قـرار گـرفـتـه اسـت, گـيـريـم كه ظهور در منع مطلق داشته باشند, به روايـاتى كه فروش سلاح را در حال صلح جايز دانسته اند, مقيد مى شوند. ديـگـر آن كه: در متن اين روايتها, نشانه هايى وجود دارد كه از اطلاق آنها جلوگيرى مى كنند.

امـا روايـت شيخ صدوق: وصيت پيامبر(ص) به على(ع) :

(...و بأع السلاح من اهل الحرب.)