نگاهی به مبانی فقهی پیوند اعضا در فتاوای مقام معظم رهبری نسخه متنی

اين روايت در حرمت انتفاع از ميته صراحت دارد و سند آن موثق است; چون در سند آن سماعه واقع شده است. روايات ديگرى نيز بر اين مدعا دلالت دارند، هر چند در دلالت و سند به اين حد از اعتبار نيستند. (65)

در برابر اين روايات، دسته اى روايات بر جواز بهره بردن از ميته دلالت دارندكه به ذكر موثقه بزنطى بسنده مى كنيم:

سالته عن الرجل تكون له الغنم يقطع من الياتها وهي احياء، ايصلح له ان ينتفع بما قطع؟ قال: نعم يذيبها يرج بها ولا ياكلها ولايبعها; (66)

از امام رضا(ع) درباره مردى پرسيدم كه گوسفند دارد و مقدارى از دنبه آن در حال زنده بودن جدا مى شود، آيا استفاده از آن جايز است؟ حضرت فرمود: جايز است; آن را اب مى كند و با آن چراغ را روشن مى كند; ولى نبايد آن را بخورد يا بفروشد.

دلالت اين روايت بر جواز انتفاع از ميته، روشن و واضح است. ويژگى روايت اين است كه با بحث ما كه عضوجدا شده از شخص زنده است، هماهنگى دارد. روايت از نظر سند موثق است. روايات ديگرى (67) نيز در اين باره هست كه از گزارش آن ها صرف نظر مى شود.

بى گمان اين دو دسته از روايات با هم متعارضند و بايد علاج تعارض شود. فقها در مقام جمع، راه هاى مختلفى را پيموده اند; از جمله:

1 . روايات تجويز كننده در مورد اجزائى است كه حيات در آن ها راه ندارد و روايات ممانعت كننده در مورد اجزايى است كه حيات دارند.

2. محقق ايروانى مى گويد: