لطفا منتظر باشید ...
حجت الاسلام سيد
محمد انجوي نژاد
چهارم
خداوند تبارك و تعالي در آيه
شريفه قرآن براي يك عده از مردم عبارت
” ذرهم في خوضيهم يلعبون
” را بكار مي برد . اين آيه شريفه ، يه
عبارت تحقير آميزه كه مي گه :
ولشون كن و بگذار در خَوض خودشون
بازي كنند . خَوض يا خواض بر وزن ”
غواص ” دقيقاً كلمة مقابل
غواص هست . خواض يعني كسي كه خودش رو به
دل مشغولي هاي فريبكارانه اي
مشغول كرده و خودش رو فريب مي
ده .
خواض هاي عالم خيلي
زياد هستند :
عده اي
در شهوات ، خواض هستند ، يعني
اينقدر در درياي شهوتها غوطه ور مي شن
كه فراموش مي كنن ، اصلاً در دنيا
چيز ديگه اي هم وجود داره .
متأسفانه وقتي كه بلاي شهوت مي ياد ،
علم و منطق و حكمت و حتي ديد
انسان رو از بين مي بره . در بحث
متافيزيك ، يكي از موانع چشم سوم ،
شهواته . البته شهوت فقط مانع
چشم سوم نيست . بلكه كور كننده دو چشم
ديگة انسان هم هست . اصلاً فرد
نمي بينه . حتي اگر همون لحظه فرد رو
كناري بكشي و ازش سؤال كني ، عقلش
جواب خلاف كاري كه الان مي كرد رو
مي ده . ولي نمي بينه . لذا امام صادق
(ع ) فرمودند : دلي كه بر آن
شهوت حاكم است ، حكمت نمي پذيرد .
” پس يكي از خواضها
كساني هستند كه در درياي شهوت غرق شده
اند . تمام مسائل زندگيش
رو رها كرده و فقط و فقط در پي ارضاء
شهواته . شهوات به معناي عام .
خور و خواب و خشم و . . .
نوع
دوم خواض ها كساني هستند كه در درياي
علم گم مي شن . اين همون
علمي هست كه امام (ره) در اربعين حديث مي
فرمايند : ” العلم هو الحجاب
الاكبر ” علمي كه حجاب بزرگ هست
، اين علم اگر نباشه بهتره . اينقدر خودش
رو توي كتاب گم كرده كه ديگه
يادش رفته توي دنيا چيزي غير از مطالعه
و كتاب هم هست . اينقدر توي
همين رشته اي كه الان هست غرق شده كه
فراموش كرده تمام درسها عالم ، روي
هم ، يك قطره از علم الهي هم نيست .
به سمت علم الهي بريد ، به معرفت نفس
هم بپردازيد .
عده اي در يك سري مسائل دنيوي
مثل
مقام ها خوض مي كنند و خواض مي شن . اينها
كساني هستند كه روز تا شب و شب
تا روز دائماً در اين فكرند كه با چه
حربه و وسيله اي اين مقام
دنيايي رو بالاتر ببرند . چقدر اين
عبارت قرآن ، زيباست : مي فرمايد : ”
ذرهم في خوضيهم يلعبون ”
ولشون كن در اين خواضي هاشون بازي
كنند !
اينها بازي مي كنند
. قرآن مي گه : بذار بازي كنه ، چكارش
داري ؟ !
ديديد يه بچه 4 ، 5
ساله داره از درخت مي ره بالا ، يا مثلاً
باغچه رو به هم مي يزه ، تا
بياي جلوش رو بگيري باباش مي گه : ولش كن
! بچه است ، بذار بازي كنه .
دليل مخالفتي كه قرآن با اين
افراد داره اينه كه اينها حكمت و فلسفة
انسانيت رو اصلاً نگرفتند .
حاضره تمام عالم و آدم رو براي رسيدن به
مقام ، پائين بكشه .
خدا
لعنت كنه از اول تا آخر اونهايي كه نسبت
به حق آل پيغمبر (ص) بد كردند . براي
چي ؟ اون كسي كه حق امام علي (ع) رو
غصب كرد ، چي بهش رسيد ؟ اون زمان كه
امكانات الان نبوده ، براي
چهار روز امر و نهي كردن به چهار تا عرب
، امام علي (ع) رو از مقام
خلافت كنار گذاشتند . كه اگر علي (ع) مي
موند و اگر مي گذاشتند كه اهل بيت
(ع ) باشند ، الان ما اين
بدبختي ها رو نداشتيم .
چشم هاش بسته است و مقام كورش
كرده . اين بيچاره هم داره بازي مي كنه .
قرآن مي فرمايد : ولشون كنيد !
بذاريد بازيشون رو كنن .
قرآن مي فرمايد : سراغ كساني
بريد
كه غواصي مي كنند نه خواضي . غواصان
كساني هستند كه از درياهاي
تاريك و در اعماق دريا ، فشارها رو تحمل
مي كنند و صدفها رو پيدا مي
كنند و در صدف رو باز كرده و
مرواريدي نوراني رو بيرون مي كشن .
توي درياي تاريك اين زمانه ،
غواص ها خوب توي خال مي زنن ! صدف رو پيدا
مي كنند و مرواريد وجود
خودشون رو كشف مي كنند . (اينها بحث
خداشناسيه ، با وجود خداي غير
واقعي قصد پيدا كردن خداي واقعي رو
داريم و اين مقدمات لازمه ) اون
مرواريدي
كه مي خوايم بهش برسيم ، خداي
واقعيه . انشاءالله .
رمز
رسيدن به خداوند و رمز ديدن خداوند در
كلمة لا اله الا الله هست .
همون طوري كه اميرالمؤمنين (ع) هم
مي فرمايند : خداوند را اگر نبيني چطوري
عبادت مي كني ؟ وقتي كه مي
خواي به خداوند برسي قبل از اينكه بگي :
“ الا الله ” بايد “ لا
اله ” رو تكميل كني . ” الّا
” رو هم بايد مشدد بگي . دليل تشديد
داشتن ” الّا ” اين
هست كه بايد شديداً به اين مطلب معتقد
باشي . برش كامل . ” لا اله ” نيست
خدايي ، و اين كلمه رو ” لا
اله ” رو بايد تمرين كني . اول اون اله
هاي غير واقعي و خيالي رو كه
در قسمت اول و دوم بحث گفتيم ، از زندگي
خارج كني . هر مقداري كه موفق بشي
اين خداهاي غير واقعي رو از زندگيت
خارج كني ، خود به خود ، به خداوند واقعي
نزديك تر مي شي .
تا ديروز فكر مي كردي پول همه
كاره است . امروز اين فكر رو و اين خدا رو
از ذهنت خارج كردي ، به خداي
واقعي نزديك تر شدي . تا ديروز فكر مي
كردي همه چيز در مقامه ،
امروز اين خدا رو از ذهنت بيرون
كردي ، به خداي واقعي نزديك تر شدي . تا
ديروز فكر مي كردي به دنيا
اومدي كه به هر طريقي شده به شهواتت
برسي . امروز اين فكر رو از
ذهنت خارج مي كني و به خداي واقعي
نزديك تر مي شي . و هزاران خداي ديگه رو
از ذهنت پاك مي كني .
ما مشرك نيستيم ، اما خرافاتي
هستيم . هزاران خداي ديگه داريم كه بايد
از اونها دوري كنيم . وقتي به
اينجا مي رسه و ” لا اله ” تكميل مي
شه . فاصلة بين عبد و مولا كم
مي شه . ( به جاي باريكي رسيديم ، بايد در
اينجا ظرفيت معنوي رو بالا برد )
فاصلة بين عبد و مولا كم مي شه .
يعني يواش يواش ، به اون حديث” من عرف
نفسه فقد عرف ربه ” كه مي
گه
اگه مي خواي خدا رو ببيني ، خودت رو ببين
. نزديك مي شيم . ( تو خودت يه
پا خدايي ! ) . بنده كه اصلاً قدر خودم رو
نمي دونم فكر مي كنم يه آدم
گنهكاري هستم كه غرق در لجنزار و
فلان و فلانم ، اگه يه كم به خودم بيام ،
يواش يواش به جاي اينكه توي
آسمونها دنبال خدا بگردم ، در خودم
خداوند رو پيدا مي كنم . مگر
نفرمودند : ” و نفخه فيه من روحي ”
؟ مگه نفرمودند : ” من زار المؤمن كمن
زار الله في عرشه ” كسي كه
مؤمني را زيارت كند ، گويا خداوند را در
عرشش زيارت كرده است ” ؟ پس
فاصلة بين عبد و مولا كم مي شه و اينجا
يه
حالتي به انسان دست مي ده كه
احساس سلامتي مي كنه . احساس ايمني
. در اين حالت انسان احساس مي كنه به يه
جايي وصل شده كه كسي نمي تونه
بهش لطمه بزنه .
اگر شما
توي خيابون باشيد و بارون شديدي بياد ،
يه دفعه احساس ضعف مي كني كه الان
خيس مي شم ، اما اگر توي ماشينت
نشسته باشي و شيشه ها رو هم بالا كشيده
باشي هيچ احساس ضعفي نمي كني .
وقتي اين فاصله بين عبد و مولا كم شد ،
انسان در يك مركب الهي سوار
مي شه كه ديگه كوچكترين نگراني از
اطرافش نداره .
در يكي از
آيات قرآن خداوند تبارك و تعالي رو “
سلامٌ ” خطاب مي كنه . اينكه مي
گن سلام كردن مستحبه و جواب
سلام واجبه ، و سفارش مي كنند كه در جواب
سلام ، سلام عليكم بگيد به
اين
دليل هست كه وقتي سلام مي كنيد ، اگر
سلام تنها بگيد يك معنا داره
اما وقتي مي گيد سلامٌ عليكم يعني
خداوند در خود توست . خداوند با توست .
من وقتي تويي كه مؤمن هستي رو
مي بينم ، گويا خداوند رو مي بينم و دارم
به خداوند سلام مي كنم . يك
احساس سلامتي ، احساس ايمني به انسان
دست مي ده .
يه وقت با چند
تا از دوستان صحبت مي كرديم ، يكي مي گفت
: من احساس خوبي دارم ولي
نگرانم . يكي ديگه گفت : من خيلي
امام حسين (ع) رو دوست دارم ولي نمي دونم
آيا واقعاً مردش هستم كه اگر
صحنه كربلا دوباره تكرار بشه ، وقتي اون
نيزه ها و شمشيرها رو مي بينم
، كنار امام حسين (ع) بمونم ؟ من در نعمت
و راحتي و آرامش ، خيلي حسيني
هستم ، اما اگر بخوام دو تا سيلي
براي امام حسين (ع) بخورم ، آيا پاي كار
هستم ؟ آيا مي تونم اينطوري
باشم ؟ يا با اون سيلي اول همه چيز رو ول
مي كنم ؟
شايد اين سؤال
شما هم باشه ، چه جوري مي شه اين ها رو
كشف كرد ؟ اولاً يه نكته اي رو
بگم : اينكه زياد هم نااميد نباشيد
.
بعضي وقتها در نقاط حساس ، فكر
مي كنيم كم مي ياريم ، اما خداوند كمك مي
كنه . معمولاً اينطوريه . خيلي
از اونها كه رفتند در ميدان جنگ و حماسه
ها آفريدند ، قبل از اينكه
بخوان به جبهه برن ، اگه يه دونه سوسك مي
ديدند 5 متر بالا مي پريدند .
اما چي شد كه اينجوري جنگيدند ؟ چي
شد كه تونستند اينقدر شجاعت از خودشون
نشون بدن ؟
اينها همه با كمك خداوند تبارك
و
تعالي بود . مادري كه وقتي فرزندش براي
خريد بيرون مي رفت اگه 5 دقيقه
دير برمي گشت ، از ناراحتي به حال سكته
مي افتاد ، 4 تا بچه اش شهيد شد
، خودش مي گفت : نمي دونم اين توان رو از
كجا آوردم ؟ خداوند كمك مي كنه .
پس اين نكته رو هميشه به خاطر
داشته باشيد ، زياد نترسيد و نااميد
نباشيد . دوماً اين ترس ، اگر
هم باشه ترس مقدسيه . دليلش اينه كه تو
نگراني كه با خدا نباشي . يه
مثال مي زنم : ( يه فرض محال ! ) اگه
امشب بعد از اتمام مجلس وقتي كه داري به
خونه مي ري ، يه آقايي بياد و
تو بدوني كه اين آقا امام زمان (عج) هست و
به تو بگه از فردا صبح ديگه من
با تو هستم ، با هم مي ريم ، با هم مي
يايم ، صحبت مي كنيم و . . .
آيا امشب وقتي كه مي خواي
بخوابي
، سر سوزن احتمال مي دي كه از فردا صبح
حتي بتوني يه دونه گناه انجام
بدي ؟ اصلاً احتمالش رو هم نمي دي . چرا ؟
چون سالمي ، در سلامتي .
اونهايي كه به خداوند مي رسند ، سلامٌ
عليكم هستند . اونها با خدا هستند .
فاصلة بين عبد و مولا اونقدر كم
شده كه عالم و خدا چيز قابل جدا كردني
نيست .
يكي از اساتيد
عرفان مي فرمود : (يكي از كساني كه چشم
بازي داشت ) . مي يان به من مي
گن : آقا ! اسم اعظم خدا چيه ؟ من تعجب مي
كنم . مگر خداوند اسم اصغر هم داره
؟ خداوند همه چيزش اعظمه
.
شايد بپرسيد پس چرا مي گن
: اگر اسم اعظم خداوند رو پيدا كني و
خداوند رو به اسم اعظمش قسم
بدي حتماً ، حتماً حاجت روا مي شي ؟ اسم
اعظم خدا همينه كه تو به خدا
برسي . وقتي كه به خداوند برسي ،
متوجه مي شي كه همه اسمها اعظمه . چه بگي
: يا الله ، چه بگي : خدا . به هر
زبان ديگه اي هم كه بگي ، هيچ فرقي نمي
كنه . پيدا كردن اسم اعظم وقتي
هست كه تو خداوند رو در وجودت احساس كني
.
( انا اقرب عليكم من حبل
الوريد ) تو خداوند رو در كنار رگ گردنت
و حتي نزديكتر ، احساس كني .
امام زمان (عج) در شرح مناجات
رجبيه مي فرمايد : ( يا غائباً من فرط
ظهوره ) اي كسي كه اينقدر به
من نزديكي كه من احساست نمي كنم . خيلي
از ما پدر و مادرمون رو احساس
نمي كنيم . چون خيلي به ما نزديكند
، اما اگه يه وقت از ما دور بشن ،
احساسشون مي كنيم .
اي كسي كه اونقدر به من نزديكي
كه
احساست نمي كنم و اون لحظاتي كه احساست
مي كنم لحظاتي هست كه كاملاً
در سلامتي و در امنيت هستم .
تا الان بحث عرفاني بود . يه كمي
كاربردي تر صحبت كنيم :
ذكر ” لاحول و لاقوه الا
بالله
” رو همه بلديد . معناي ذكر چيه ؟ ”
لاحول ولاقوه ” در اينجا
لا ، لاي نفي جنس هست . يعني ابداً ، هيچ
گونه حول و هيچ گونه قوتي نيست
مگر نزد خداوند . حول يعني هيئت
ظاهري ، يعني شكل و شمايل ظاهري .
يعني اسباب ظاهري . همين
ظواهر . هيچ ظاهري نيست ،
” ولاقوه ” و هيچ قدرت باطني نيست
،
” الا بالله ” مگر در نزد
خداوند .
اگر واقعاً
ما خداپرستيم و اگر واقعاً ” لاحول و
لاقوه الا بالله ” مي گيم و به
اين ذكر معتقديم ، پس براي چي
خودمون رو براي برخي از مسائل به زمين و
آسمون مي زنيم ؟ يه جاي ديگه
بايد دنبالش بگرديم . اگر واقعاً هيچ
قدرتي نيست ، مگر در درگاه
خداوندي ، پس چرا ما كاسة گدايي رو
در مقابل قدرتهاي ظاهري دنيا دراز مي
كنيم ؟ اگر واقعاً هيچ قدرتي
نزد هيچ بني آدم و هيچ موجودي غير از
خداوند نيست ، پس چرا راحت
نمي شينيم روي منبر با آرامش تمام
بگيم : آمريكا هيچ غلطي نمي تواند بكند ؟
امام (ره ) اينطوري مي گفتن .
به همين راحتي ، اصلاً گويا هيچ خبري
نبود . و هيچ داد و فريادي هم
نكردند . پس چرا ما مي ترسيم ؟
اگر قدرتي كه در دست خداونده
هيچ
جاي ديگه اي وجود نداره ، ما براي چي
براي قدرتمند شدن از
اسبابهايي استفاده مي كنيم كه غير
الهيه ؟ اگر حتي هيچ ظاهري ( لاحول )
جز ظاهر خداوند نيست ، از چي
مي ترسيم ؟
اگر هيئت ظاهري
( حول ) در دست خداونده ، چرا فكر مي كنيم
خودمون در اين كه هيئت و
ظاهرمون مورد پسند قرار بگيره ،
دخيليم ؟ اون چيزي كه مردم از ما مي
بينند ، اون قيافه اي است كه
خداوند از ما به به اونها نشون مي ده . يه
روز اينجوري نشون مي ده ، يه
روز يه جور ديگه .
نشده تا
حالا در نگاه اول از كسي كينة وحشتناك
داشته باشي و بعد . با يك اتفاق
كوچيك از اون خوشت بياد ؟ هرچند
ظاهر اون تغيير نكرده . ولي حول الهي ،
حولي كه خداوند براي اون شخص
در نظر گرفته بود ، الان تغيير
كرده .
لذا اصلاً نترسيد .
هيئت ظاهري هم دست خداونده . ” ولاقوه
الا بالله ” اينها همه اش
در همون ” لا اله ” داره جمع و
جور مي شه . وقتي كه بخوايم ” لا اله
” رو تكميل كنيم ، بايد
اينها رو راه بيندازيم .
اما صفات
خداوند :
صفات خداوند رو به
شكلهاي مختلفي مي تونيم باز كنيم .
امروز مي خوايم اينطوري به صفات
خداوند نگاه كنيم . وقتي به اينجا
رسيدي كه احساس كردي واقعاً اگر بخواي
خداوند رو پيدا كني ، بايد در
خودت به دنبال او بگردي ، حالا مي توني
در خودت ، به دنبال صفات
خداوند هم بگردي . خيلي از شما
انسانهاي با محبتي هستيد ، انسانهايي
لطيف ، مهرورز ، رحيم و
مهربان . ولي متأسفانه چون روي اين وجه
باطني كار نكرديد ، كشف نشده و فكر
مي كنيد آدم بدي هستيد . فكر
مي كنيد بد اخلاقيد . اتفاقاً خيلي هم
خوش اخلاق هستيد . تو فكر مي
كني آدم دل سنگي هستي ، فكر مي كني خيلي
قسي القلبي . اما اينطوري نيست .
به محض اينكه محبت رو در خودت كشف
كني به صفت محبت الهي مي رسي . كشف محبت
الهي همينه . فكر كن و اين
محبت رو در بيار و نسبت به مردم ابراز كن
. چرا مي ترسي مهرت رو نشون
بدي
؟ چرا فكر مي كني نشون دان مهر ضعفه ؟
نشون دادن مهر ، نشون دادن صفت
الهيه .
از امام صادق
(ع) روايت داريم كه مي فرمايد : اگه از
كسي خوشت مي ياد و دوستش داري
، واجبه بهش بگي . ( البته واجب نه
به اون معناي واجب وجوب ، يعني واجب
اخلاقي ) يعني وقتي بتوني مهر
رو در رفتار خودت بروز بدي ، تونستي
محبت الهي رو كشف كني . اون
وقته كه خداوند تبارك و تعالي هم محبتش
رو به تو نشون مي ده ، مي گه : تو مي
خواي محبت من رو بچشي ؟ پس بچش ! تو
محبت خودت رو نشون بده . توقعت از من چيه
؟ مگه نگفتم كه روحم رو در تو
دميدم ؟ مگه نگفتم كه من وجودم رو در تو
وارد كردم ؟ وقتي تو اين
محبتي كه من به تو وديعه دادم ، نشون مي
دي از من هم محبت خواهي ديد . از منِ
خدا كه در وجودت قرار دارم ، محبت
مي بيني .
دنبال غفاريت
خداوند مي گردي ؟ در خودت به دنبالش
بگرد . اين ور و اون ور گله مي
كنه كه خداوند من رو نمي بخشه ؟ يه
گناهي كرديم حالا 10 ساله داريم چوبش رو
مي خوريم و خدا از اون گناه ما
نمي گذره .
اينجا هم باز
سريع برگرد به خودت . خداي واقعي
اينطوري پيدا مي شه . تويي كه
واقعاً مي توني غفار باشي ،
مي توني ببخشي . چرا نمي بخشي ؟ بخشش سخت
نيست . وقتي كسي اشتباهي مي
كنه و بعد مي ياد روبه روت و عذر خواهي
مي كنه ، مي توني بهش سخت نگيري .
تو حتي مي توني بشيني توي خونه ات
بگي : هر كسي هم براي عذرخواهي نياد
اشكالي نداره ، همه رو مي
بخشم . مگر خداي تو شبهاي جمعه ، همه رو
يه دور نمي بخشه ؟ چه اونهايي
كه بيان و چه اونهايي كه نيان ؟ مگه امام
رضا (ع) قبل از اين كه وارد حرم
بشيد ، شما رو نمي بخشه ؟ غفاريت
خودت رو كشف كن .”من عرف نفسه ، فقد
عرف ربه ” باز هم به دنبال
خداوند در خودت بگرد . وقتي كه غفاريتت
رو نشون بدي ، خداوند رو هم مي
بيني .
وقتي كه يه اتفاق
بدي افتاد ، نذار توي دلت بمونه . خيلي
سريع و بدون معطلي همون جا
طرف مقابلت رو ببخش . هر كي مي خواد
باشه . حتي اگر كافره . ما پيرو اهل بيت
(س ) هستيم . هركاري مي خواد
كرده باشه . اگر نسبت به شخص خودت هست ،
هيچ ايرادي نداره . هميشه
بخشش داشته باشيد . اول بايد غفاريتت رو
نشون بدي . مگه نمي خواي از غفاريت
خداوند بهره ببري ؟ پس غفاريتت رو
نشون بده .
” يا محسن
” اي كسي كه سراپا حسن هستي ! اي كسي
كه هيچ عيبي در تو نيست . هرچه
بيشتر حسن هات رو نشون بدي ، به حسن
هاي الهي بيشتر نزديك مي شي . هرچه بيشتر
بتوني محاسنت رو ، رو كني ،
معايبت يواش يواش خاموش مي شه .
هرچه بيشتر بتوني نقاط مثبت
وجودت رو نوراني تر كني ، تاريكي ها
يواش يواش در اين
نور از بين مي ره .
”
شاكر ” خيلي عجيبه ، خداوند هم
شكرگزاره . يكي از صفات الهي شاكر بودن
است . تو هم شاكر باش ، هرچقدر
بتوني بيشتر شكر كني ، بيشتر به صفت
شاكر بودن خداوند نزديك مي شي
. وقتي توي آئينه نگاه مي كني ، هرچي
بتوني شكر نعمتهايي كه خدا بهت داده
رو به جا بياري ، براي چشمت ،
براي زبانت ، براي صحبت كردنت ، براي
دستت ، براي راه رفتنت . براي
خيلي چيزهايي كه خيلي ها ندارند ، براي
عقلت و . . . شكر كني بيشتر به
مقام شاكري نزديك مي شي . هرچي
بيشتر يادت باشه كه چقدر خداوند براي تو
حفظ آبرو كرده ، هرچي بيشتر
” يا من اظهر الجميل و ستر القبيح
” بگي ، جمال خداوند ، بيشتر
برات ظاهر مي شه . تمام راههاي
خداشناسي به خودت ختم مي شه . هرچه بيشتر
روي خودت كار كني ، خدا رو
بهتر مي شناسي . اگر اميرالمؤمنين (ع) مي
فرمايد : من خداوند را مي بينم
، علي (ع) داره خودش رو مي بينه . براي
اينكه امام علي (ع) از غفاريت
خداوند ، هيچي كم نداره ، يعني
اينطوري نيست كه در روز قيامت يه بندة
گنهكاري بياد و اهل بيت (س)
بگن ما نمي بخشيم و خدا بگه : من مي
بخشم .
هرچي اينها بخشيدند
، خداوند هم بخشيده . امام علي (ع) از
رحمت
خداوند چيزي كم نداره . امام
علي (ع) از قدرت خداوند هم كم نداره . همه
چيز رو از همين نگاه به خود
گرفته .
” غنا
” باز هم به وجودت نگاه كن ، هرچقدر
نسبت به دنيا فقير باشي ، به غناي
الهي نزديك تر شدي و هرچقدر
نسبت به دنيا آرزوهايي داشته باشي و به
دنيا التماس كني ، بدون كه از
غناي الهي دور شدي . وقتي كه سراپاي وجود
ما خدا بشه ، آرام مي گيريم .
خيلي آرام . اون وقت سالم مي
شيم .
تعريف مي كنند يكي از
علماء و بزرگان ، مي خواست نماز بخونه ،
آماده شد كه تكبيره الاحرام
رو بگه ، يه پيرزني از مقابلش رد شد و
چون عالم رو ديد ، خوشحال شد و در
حقش دعا كرد ، گفت : خدا خيرت بده !
عالم خيلي آروم گفت : خدا خير داده و بعد
الله اكبر رو گفت .
خدا خير داده و من به همه چيز
رسيدم ! به جاي اينكه 60 سال دنبال دنيا و
آخرت بدوم و به هيچ چيز نرسم ،
روي خودم كار كردم . و يك شبه ، به همه
چيز
رسيدم . تازه فهميدم ” و
ذرهم في خوضيهم يلعبون ” يعني چي ؟
تازه فهميدم در اين دنياي پر از
بازي ، حقيقت ها در خود من
بوده ، بي خودي در جامعه دنبالش مي گشتم
. بي خود اين در و اون در مي
زدم . بي خود نزد افراد دريوزگي مي كردم .
همه چيز پيش خودم بوده . حالا
فهميدم كه اگر من بخوام مي تونم
همين الان يك تنه ، با همه وجودم عالم رو
تكون بدم .
” دور گردون
گر دو روزي بر مراد ما نرفت ”
من نمي شينم تا يه روزي
بر مراد من بچرخه ، پا مي شم و بر مراد
خودم مي چرخونمش !
انسان
با غنا ، قدرت پيدا مي كنه . شما در
احوالات حضرت امام (ره) نگاه كنيد .
جملات ايشون تكون دهنده است . يه
زماني شوروي براي خودش قدرتي بود . قطب
دوم جهان بود ، ايشون در همون
زمان ، در نامه اي رسماً براي رئيس
جمهور شوروي نوشت : از اين به
بعد ماركسيسم را بايد در موزه هاي تاريخ
جستجو كرد .
خيلي راحت ! با
كسي تعارف نداشت . خيلي عجيبه كه ما
شخصيتي مانند امام (ره) رو
داريم و متأسفانه از ايشون الگو
نمي گيريم . چقدر بده كه ما فقط روز رحلت
حضرت امام ( ره) ، درباره ايشون
صحبت مي كنيم . براي اينكه در هر موردي
بخوايم به سمت دنيا و يا آخرت
بريم . امام (ره) براي ما الگوي مناسبيه .
چقدر بده خواهران ما نامة امام
(ره ) به فاطمه رو نخونده
باشند و چقدر بده برادران ما نامة امام
(ره) به احمد آقا رو نخونده
باشند . هربار كه آدم مي خونه يه چيز
جديدي كشف مي كنه . هر بار كه مي
خوني انگار اون قسمتي كه برات
لازمه ، نوراني تر مي شه و اون رو مي
گيري
. واقعاً اينطوريه .
من وقتي كتابهاي حضرت امام
خميني
(ره) رو مي خونم ( شايد جسارت باشه ولي )
ياد صحيفه سجاديه مي يوفتم .
چون صحيفه سجاديه رو هر وقت مي خونم ،
اون تكه هايي كه براي روحم
لازمه ، بيشتر نمود پيدا مي كنه . و
اونها بيشتر به دلم مي شينه . مثلاً
بعضي وقتها يكي از دعاها رو براي
يكي از مشكلاتم مي خونم و سريع حل مي شه .
بعد براي يه مشكل ديگه . همون
دعا رو مي خونم مي بينم اين مشكل هم حل
شد . دقيقاً مثل قرآن . هر وقت
قرآن رو باز مي كنيد ، بر مبناي اون چيزي
كه نياز داريد ، قرآن يه
مقدار
از نورانيتش رو به شما نشون مي ده .
” من زار المؤمن كمن زار
الله في عرشه ” اگر مومن رو ببيني ،
گويا خداوند رودر عرشش ديده
اي . وقتي كه بزرگان رو مي بينيم واقعاً
همين طوريه . هيچ ايرادي نداره كه
آدم به بزرگان ، علاقه داشته
باشه . يا به يك گنبد و ضريح . براي اينكه
اينها در حقيقت يك جلوه اي از
خداوند هستند .
يكي ديگه
از راهها ، راه اهل بيت (س) ” من اراد
الله بداً بكم من عطاكم نجا ”
الحمدلله رب العالمين ما در جهان
مفتخريم به اين كه اهل بيت (س) رو داريم .
يه وقت هست مي خوايم در جمع
مخالفين ، صحبت كنيم . يه جور ديگه صحبت
مي كنيم . آيات و روايت مي
ياريم . اما در جمع خودمون كه همه
چيزهايي از اين ذوات مقدسه گرفتيم
، صحبت كردن خيلي راحت تره .
عالم و آدم هرچي مي خوان بگن ، ما چشيديم
. يه روز در جمع مخالفي صحبت
مي
كردم ، گفتم شما هرچي مي خوايد بگيد ، من
از امام رضا (ع) چيزي گرفتم .
كه فقط خداوند مي تونست بده . من از حضرت
زهرا (س) و امام حسين (ع) و . . .
چيزهايي گرفتم كه فقط خداوند مي
تونست بده . نمي دونم شما چي مي گيد .
خودشون گفتن ، ”
من اراد الله بدأ بكم ” ( هر كس
كه خداوند را بخواهد ، با شما ارتباط
برقرار مي كند . ) و ما سراغ
اينها مي ريم . ما امام علي (ع) ، امام
حسين (ع) ، امام رضا (ع ) ،
پيغمبر (ص) ، حضرت فاطمه (س) رو
داريم .
راههاي
ارتباطي به خداوند ختم نمي شه مگر اينكه
از راه اهل بيت (س) باشه . حالا
اگر كسي پيدا بشه كه به دليل دسترسي
نداشتن به اهل بيت (س) از راه ديگه
اي مي خواد به خداوند برسه ،
اين چون قاصره و مقصر نيست خدا كمكش مي
كنه و دستش رومي گيره . نمي
تونيم بگيم كه هيچ دين ديگه اي به
خداوند نمي رسه . چون يه عده اي ،
اون ور دنيا بودند كه به دليل
آشنا نشدن با اهل بيت (س) به خداوند
رسيدند ، خيلي ها به خداوند
رسيدند خيلي ها به مهدي (عج) رسيدند . يك
راهبة مسيحي در كتابش تحت عنوان
دست نوشته هاي دل ، جمله اي نوشته
بود ، كه من كلي با اين جمله گريه كردم ،
نوشته بود : ” غروب هاي
جمعه كه مي شه ، من دلم مي گيره ، رفتم
تحقيق كردم ، كه ببينم دليلش
چيه ؟ فهميدم كه دلم براي نيامدن آقاي
شيعيان مي گيره . ”
خيلي
عجيبه ، يك كلمه از اسلام نخونده ولي
احساس دلتنگي مي كنه . يعني كسي كه
بخواد خودش رو جمع كنه و به
خداوند برسه . خداوند كمكش مي كنه . نمي
گيم هيچ كسي ، هيچ مسيحي ، هيچ
يهودي ، هيچ كليمي به خداوند نمي رسه .
مگر ماها كه اهل بيت (س) رو
داريم ، نه ، اونهايي كه قاصرند ،
به خداوند مي رسند ولو دين هم نداشته
باشند . بودا ، حرفهاي الهي
زده ، خيلي از مطالب و مضامين بودا ،
كاملاً الهيه . معلومه كه در
يه جاهايي با خداوند ارتباط برقرار
كرده . ولي حساب ما از اونها جداست .
ماها مثل اونها قاصر نيستيم ،
بايد سراغ اهل بيت (س) بريم . همه چيز ما
دست اين ذوات مقدسه است .
همة صفات خداوند رو مي توان از طريق
اينها شناخت . مخصوصاً و مخصوصاً
در حالات عشقي و الهي و عاطفي
مراقب باش اون زمانهايي كه دلت مي خواد
با خداوند صحبت كني ، اگه از
غير مسير اهل بيت (س) بري ، باختي و فقط
بايد از اين مسير بري . اگر
خيلي دلت گرفت بشين و در خونة امام رضا
(ع) گريه كن . بشين براي امام حسين
(ع ) گريه كن . اگر دلت گرفت با
مادرت حضرت فاطمه (س) صحبت كن . با امام
زمان (عج) صحبت كن . خودشون
دستور دادند . اون وقت تازه آدم مي فهمه
كه چقدر زود سيم اتصال وصل مي
شه . شايد الان اگر من يك ساعت از
خداوند براي شما بگم اونقدر دلت نلرزه
اما يك كلمه از امام حسين (ع)
كه بگم دلت مي لرزه .
از
طريق اينترنت يه مكالمه اي با شخصي در
سوئيس داشتم ، باور كنيد از شما مؤمنتر
و عاشقتره . ( شماي فرضي ) تا
گفتم فردا مي خوام برم حرم امام رضا (ع) ،
اصلاً بساطي به پا شد كه بيا و
ببين ! تعجب كردم . در حالي كه اين شخص
اصلاً در ايران هم متولد نشده
. اصلاً با فرهنگ ايران ، بيگانه است .
اصلاً درست نمي تونه فارسي رو صحبت
كنه .
اگر 40 ساعت از خداوند
صحبت كني ، شايد اون تأثيري رو نداشته
باشه كه دوبار اسم امام رضا
(ع) رو ببري . با اسم حضرت دلها متحول مي
شه . بابا ! اينها ديگه كي اند
؟ !
خدا رو شكر مي كنيم
، ما اهل بيت (س) رو داريم . روايت مي
فرمايد : حرم امام رضا ( ع)
خواستي ، برو ، بقيع ، خونة خدا ، نجف ،
حرم حضرت عباس (ع) ، هرجا مي خواي
برو ، اما يادت باشه كه علم ما
حسين (ع) هست . و باز فرمودند : كُلُنا
سُفن نجاه ” همه ما سفينه و
كشتي نجات هستيم ، ما شما رو نجات مي ديم
. همه ما دست شما رو مي گيريم . ”
و سفينه الحسين اسرع ” اما كشتي
حسين (ع) سريعتر است .
لذا
نگو اين حسين (ع) كيه كه هر وقت اسمش مي
ياد ، دل ما مي لرزه ؟ فقط تو
اينطوري نيستي . علامة حلي مي
فرمايد : از كنار نهر آبي رد مي شدم ،
ديدم ، موجودي در آب هست كه
گويا نيزه صيادي زخميش كرده ، همين طور
كه درد مي كشيد ، به طرف خشكي مي
يومد و دوباره به درون آب مي رفت .
جلو رفتم ، ديدم در اطراف او حالت خاصي
حاكمه گويا ماهيان ديگه دورش
هَروله مي كنند و يه جوري مي خوان كمكش
كنند . تعجب كردم ، جلوتر رفتم
ديدم نوايي كه از اين موجود زخم خورده
بلند مي شه اينه : ” السلام عليك
يا حسين عطشان ” !! هر موجودي كه
درد مي كشه ، نام مبارك امام حسين (ع)
آرومش مي كنه .لذا ايراد نگير
از اينكه بعضي ها در مجلس براي غصه هاي
خودشون گريه مي كنند . دستور
داريم كه : ” بيايد براي حسينِ ما
زانو بزنيد ، ما غم هاتون رو از
دلتون بيرون مي كنيم . غم
كربلا ، غمهاي ديگه رو مي بره . آدم با
كلي غصه مي ياد توي مجلس ، دو
زانو مي شينه ، تا اسم امام حسين (ع) رو
مي شنوه ، مي بينه دلش آروم شد .
ديدي وقتي از مجلس بيرون مي ري
چقدر راحت مي خندي ؟ اگه يه جلسه گريه و
سينه زني رو تعطيل كنيم با
اون شادي قبلي از مجلس خارج نمي شي و به
اون راحتي نمي خندي . غم كربلا
، ساير غمها رو مي بره و امام حسين (ع)
دست
همه رو مي گيره . انشاءالله .
