ديدن مؤمنان و عيادت بيماران[1]

نويسنده: علامه محمد باقر مجلسى

در احاديث معتبر وارد شده است از حضرت باقر و صادق عليهما السلام كه هر كه به ديدن برادر مؤمن خود برود از براى خدا، حق تعالى هفتاد هزار ملك به او موكل گرداند كه او را ندا كنند تا به خانه خود برگردد كه خوشا حال تو و گوارا باد بهشت از براى تو.

از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام منقول است كه به ديدن برادر مؤمن رفتن از براى خدا، بهتر است از ده بنده آزاد كردن و هر كه بنده مؤمنى را آزاد كند، حق تعالى به هر عضوى از آن بنده عضوى از او از آتش جهنم آزاد گرداند.

از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه هر كه قادر نباشد به ما احسانى بكند، به صالحان و شيعيان ما احسان كند تا ثواب احسان كردن به ما در نامه عملش نوشته شود و هر كه قدرت بر ديدن ما نداشته باشد، به ديدن صالحان شيعيان ما برود تا ثواب ديدن ما بر او نوشته شود.

در حديث معتبر منقول است از حضرت صادق عليه السلام كه هر كه عيادت كند برادر مسلمان بيمارى را، در آن روز هفتاد هزار ملك بر او صلوات بفرستند، اگر صبح باشد تا شام، و اگر شام باشد تا صبح.

در حديث ديگر فرمود: هر كه بيمارى را عيادت كند، هفتاد هزار ملك او را مشايعت كنند و براى او استغفار كنند تا به خانه خود برگردد.

از حضرت امام محمد باقر عليه السلام منقول است كه هر كه مؤمنى را عيادت كند، در رحمت الهى فرو رود. پس چون نزد او بنشيند، رحمت به او احاطه كند. پس چون برگردد، حق تعالى هفتاد هزار ملك را به او موكل گرداند و از براى او طلب آمرزش كنند، بر او ترحم كنند، گويند خوشا حال تو و گوارا باد بهشت از براى تو تا روز ديگر اين وقت و به او عطا فرمايد زاويه اى در بهشت كه سواره در آن چهل سال بتازد.

از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه هر مؤمنى كه مؤمنى را در بيمارى عيادت كند از براى خدا، حق تعالى به او موكل سازد ملكى را كه در قبر او را عيادت كند و براى او استغفار كند تا روز قيامت.

در حديث ديگر فرمود: هر كه عيادت كند بيمارى را، حق تعالى موكل سازد به او هفتاد هزار ملك را كه هميشه به خانه او آيند و در آن خانه تسبيح و تكبير و تهليل [2] و تقديس الهى گويند تا روز قيامت و نصف ثواب ايشان از براى او باشد.

در حديث ديگر فرمود: سزاوار است كسى كه بيمار شود، برادران مؤمن را اعلام كند كه به عيادت او بيايند كه آن ها ثواب ببرند و او ثواب بيابد به خبر كردن آن ها كه اگر چنين كند، ده حسنه براى او نوشته شود و ده گناه از او محو شود و ده درجه براى او بلند شود.

در حديث صحيح از حضرت امام موسى عليه السلام منقول است كه چون كسى بيمار شود، مردم را رخصت دهد كه به عيادت او بيايند. به درستى كه هيچ كس نيست مگر آن كه او را دعاى مستجابى هست.

از حضرت صادق عليه السلام منقول است: كسى كه به عيادت برادر مؤمن برود، از بيمار براى خود طلب دعا كند كه دعاى او مانند دعاى ملائكه است.

در حديث ديگر فرمود: چون به ديدن بيمار رويد، سيبى يا بهى يا ترنجى يا بوى خوشى يا عودى با خود ببريد كه بيمار به آن استراحت مى يابد.

از حضرت امير المؤمنين عليه السلام منقول است كه از عيادت كنندگان، كسى ثوابش بيشتر است كه زودتر برخيزد، مگر آن كه بيمار، نشستن او را خواهد و از او سؤال كند كه بنشيند.

[1]. گزيده حلية المتقين، ص 121.

[2]. تسبيح پروردگار گفتن.