كاش مى انديشيدند - یک هزار سخن از حضرت علی (علیه السلام) نسخه متنی

كاش مى انديشيدند

وَ لَوْ فـَكَّرُوا فـى عـَظـيـمِ الْقـُدْرَةِ وَ جـَسـيـمِ النِّعـْمـَةِ لَرَجـَعـُوا اِلَى الطَّرِيـقِ وَ خـافـُوا عـَذابَ الْحَرِيقِ. [ نهج البلاغه، خ 227، ص 736. ]

اگـر مـردم در عـظـمـت قـدرت و بـزرگـى نـعـمـت خـداونـد مـتـعـال تفكر و انديشه مى كردند، به راه راست بازمى گشتند و از مشقّت عذاب سوزان قيامت مى هراسيدند.

آينه فكر

الْفـِكـْرُ مـِرْآةُ صـَافـِيـَةٌ، وَالاِْعـْتـِبَارُ مُنْذِرٌ نَاصِحٌ. وَ كَفَى أَدَباً لِنَفْسِكَ تَجَنُّبُكَ مَا كَرِهْتَهُ لِغَيْرِكَ. [ نهج البلاغه، ح 357، ص 1256. ]

انـديـشـه آينه اى است شفاف، و عبرت گيرى، بيم دهنده اى است خيرخواه. و براى تأديب نفس خويش همين بس كه از آنچه براى ديگران ناخشنودى، بپرهيزى.