ستايش خداوند
اَلْحـَمـْدُ لِلّهِ الَّذِى أَظـْهـَرَ مـِنْ آثـَارِ سـُلْطَانِهِ، وَ جَلاَلِ كِبْرِيَائِهِ، مَا حَيِّرَ مُقَلَ الْعُيُونِ مِنْ عَجَائِبِ قُدْرَتِهِ وَ رَدَعَ خَطَراتِ هَمَاهِمِ النُّفُوسِ عَنْ عِرْفانِ كُنْهِ صِفَتِهِ. [ نهج البلاغه، خ 186، ص 628. ]
سـتـايـش خـداونـدى را است كه از آثار قدرت و جلال كبرياييش آن قدر آشكار ساخته كه چشم از عـجـايـب قـدرتـش در حـيـرت فـرو رفته و انديشه هاى بلند انسان ها را از شناختن كنه صفاتش بازداشته است!
يارى از خدا
مَنِ اسْتَعانَ بِاللّهِ اَعانَهُ. [ شرح غررالحكم، ج 5، ص 156. ]
هر كس از خدا يارى طلبد، خداوند يارى اش كند.