سيد على شفيعى درباره نظريه ولايت فقيه گفتارها و نوشتارهاى تحقيقى سودمندى ارائه شده و مى شود. اين نظريه از ديدگاه علمى و اعتقادى سابقه ديرينه اى در منابع و مصادر شيعه دارد, اما بايد پذيرفت كه به چند علت براى سياست جهانى و جهان سياسى عصر حاضر تازگى دارد: يكى اين كه در نظام هاى سياسى و ساختارهاى حكومتى جهان, نظامى بدين نام و نشان و رژيمى با اين ابعاد و اصول ديده و شناخته شده نبوده و جهان معاصر گويى ناگهان با آن روبه رو گرديده است. ديگر آن كه اين پديده يك باره بر همه ابعاد فردى و اجتماعى, داخلى و خارجى, سياسى و اقتصادى و مادى و معنوى انسان ها سايه افكنده است به تعبير ديگر, هيچ چيزى را كه بشر بدان نيازمند است از نظر دور نداشته است بلكه همگان را به سوى حقوق فرد و جامعه و نيز آزادى و استفاده صحيح از مواهب طبيعى سوق مى دهد. مهم تر از آن, نسل حاضر را عليه استكبار و استعمار جهانى برانگيخته و به مصاف با دشمنان انسان فراخوانده و اكنون جهان اسلام را به صورت يك ابرقدرت توانمند و حركتآفرين درآورده و در برابر مستكبران و جهان خواران قرار داده است. مردم رنجديده و مستضعف دنيا نيز با استقبال عظيم و همه جانبه اى كه از اين اصل حياتى نموده اند خطرى جدى در مقابل جباران به شمار آمده و اين خود موجب وحشت فزاينده ستمگران و زورگويان گرديده است. شايد مهم ترين چيزى را كه بتوان عامل ناشناخته ماندن اصل ولايت فقيه به شمار آورد, همانا انزواى مذهب تشيع از ورود به صحنه سياست جهانى و تشكيل يك حكومت الهى و اسلامى واقعى بوده است كه هميشه از سوى دشمنان اسلام سركوب و هر قيام شيعى به خاك وخون كشيده مى شده است و درنتيجه, مبانى علمى و عقيدتى اين نظام حيات بخش تنها در كتاب هاى استدلالى و درس هاى حوزوى ـآن هم به طور اختصارـ مطرح مى گرديده و به تدريج از جايگاه اصلى و طبيعى خود (علم كلام و عقايد) نقل مكان كرده و به علم فقه واردشده و به سبب عدم امكان دست يابى به مواد و موارد مترقى آن كه اصول و قوانين حكومت باشد به ناچار در محدوده اموال غيب و قصر, يعنى اموال مفقودان و نابالغان و مواردى از اين گونه باقى مانده و به مرور زمان آن چنان از اذهان فاصله گرفته كه هم اكنون نيز كه حدود بيست سال از تحقق عينى آن در ايران اسلامى مى گذرد هنوز صورت متعالى و مترقى آن (ولايت بر حكومت اسلامى) بر پاره اى از افكار سنگينى مى كند و پذيرش كامل آن چنان كه بايد و شايد به ذهن برخى نمى گنجد. حتى افراد بزرگوار و باعظمتى كه ولايت فقيه حق شرعى و طبيعى خود آنان است در اطلاق و يا برخى از جوانب آن تامل دارند و اين جاست كه به عظمت افكار امام راحل (قده) و سعه ديدگاه هاى ايشان پى مى بريم و به اهميت گفتارشان كه فرمود: ولايت فقيه از مسائلى است كه تصور آن موجب تصديقش خواهدشد.1 پس اين رسالت بر دوش همه است كه با قلم و زبان, روشنگرى كنند و با بهره ورى از بينش اجتماعى و حكومتى اسلام و هم با زبان سياست و بيانى كه جهان آن را درك كند و تشريح و تفسيرى از آن به گونه اى كه از اصطلاحات و تعبيرات ويژه عملى و يا حوزوى فاصله داشته و براى عصر حاضر و نسل جديد مورد پذيرش باشد سخن گويند و به شبهه ها و وسوسه ها پاسخ دهند و راه را بر مغرضان و دشمنان بربندند و اين حقيقت هميشه آويزه گوش باشد كه دشمن هماره در كمين است و هيچ گاه از پاى نخواهدنشست. البته بايد به اين نكته خطير اشاره شود كه: در پاره اى از نوشتارها كه به عنوان تصور مبادى مسئله ولايت فقيه نگارش و پخش مى گردد آن اندازه در نقل اقوال و تاريخ آن ها, موشكافى مى شود و در ذكر مدارك, احتمالات چندجانبه, تطبيقات سياسى غربى و غيرغربى و بالاخره كاوش هاى جانبى و بلكه انحرافى انجام مى گيرد و از پايه هاى اصلى مسئله فاصله گرفته مى شود كه اصولا بحث حالت سفسطه به خود گرفته و پس از مطالعه و تامل چيزى در اختيار مطالعه كننده باقى نمانده و جز تخير و ترديد نصيبى حاصل نمى گردد. اين گونه نوشته ها و تحليل ها اگر دليل مخالفت و مبارزه با موضوع نباشد بدون شك حاكى از عدم درك, ناتوانى بر هضم مبانى علمى ولايت, عجز بر تصميم گيرى و اتخاذ يك مبناى علمى صحيح بلكه نوعى از خلط و التقاط است كه بايد با هوشيارى كامل به دفع و رفع اين گونه برداشت ها پرداخت. در اين جا مناسب است كه به ذكر مسائل و بحث هاى مهمى كه در خور توجه بوده و بايد عنوان پايه و مبنا داشته باشند اشاره كنيم:
لطفا منتظر باشید ...
