مصطفي؛ دومين شهيد از تبار خميني - مصطفی؛ دومین شهید از تبار خمینی نسخه متنی

مصطفي؛ دومين شهيد از تبار خميني

سيد حسين زينالي تيلي

تولد

آن روز، سال شمار تاريخ، دوازدهم رجب 1349 قمري مطابق با سي ام آذر 1309 شمسي را نشان مي‏داد. ايران اسلامي سوگوار از مرگ انقلاب مشروطه بود كه به دست قزاقِ پرورده بريتانيا (رضاخان ميرپنج) آخرين دم و بازدم‏هاي آن كاملا بريده مي‏شد و مردم مسلمان كشورمان از اين مرگ، ناخوشايند و سياه‏پوش بود. در چنين زماني در شهر مقدس و مذهبي قم در خانه پاك و بي‏آلايشِ دانشمند و مجتهدي بزرگ از فضلاي حوزه علميه، فرزندي چشم به جهان گشود كه بعدها منشأ تحولات عظيمي در تاريخ ايران شد.

اين نوزاد را به مناسبت نام جد پدريِ شهيد و مقتولش «سيد مصطفي» او را نيز «مصطفي» نام نهادند. به راستي چه اسم با مسمايي كه از آلودگيها پاك گرديده و قدم در راه جدّ اعلاي خود، پيامبر گرامي اسلام حضرت محمد مصطفي(ص) گذاشت.

او در دامن پدري بزرگوار و مادري پاك دامن و در محيطي پر از معنويت و صفا و صميميت رشد كرد و دوران كودكي خود را به پايان رساند.1

تحصيلات

هفت سال از سن اين مولود مبارك گذشت و در اين مدت، شخصيت كودكي او رقم زده شد. در سال 1316 قدم به مدرسه گذاشت و براي تكميل شخصيت خدادادي و فطري خود و نوشيدن جرعه‏هاي علم و دانش راهي مدرسه گرديد، دوران ابتدايي را در مدرسه‏هاي «باقريه» و «سنايي» قم به پايان رساند.

علاقه فراوان وي به اسلام و روحانيت و راهنمايي‏هاي پدر بزرگوار و دوستان دل‏سوزش موجب گرديد كه بعد از اتمام دوره ابتدايي به صف طلاب حوزه پيوسته و در رديف سربازان امام زمان (عج) قرار گيرد. او در راه فراگيري علوم اهل بيت(ع) تلاشي بي‏وقفه و فوق العاده داشت و خود را به طور كامل جهت كسب دانش و علم وقف كرده بود، از اين رو در اندك زماني به رشد فرهنگي و علمي بالايي دست يافت، و در كمتر از شش سال دروس سطح حوزه را به پايان رسانيد.

او در اين دوره از اساتيدي مثل آيات بزرگوار، شيخ مرتضي حائري، شهيد صدوقي، سلطاني و شيخ عبدالجواد اصفهاني بهره جست.2

آية الله ابطحي از ياران شهيد، درباره علاقه و هوش سرشار ايشان به درس مي‏گويد: «گاهي به حجره ما مي‏آمد و گاهي من به منزل ايشان مي‏رفتم و با هم به درس مي‏رفتيم (درس آقاي سلطاني، درس آقاي شيخ عبدالجواد اصفهاني) و از آن پس نيز با هم به درس خارج مي‏رفتيم (درس امام، درس آقاي بروجردي، درس آقاي داماد) و خارج از درسها هم، با هم مباحثه‏اي داشتيم (تقريرات آقاي نائيني، رساله‏هاي شيخ انصاري در آخر مكاسب و...).

خصوصيتي كه در مرحوم حاج آقا مصطفي سراغ داشتم، اين بود كه از همان اول حالت تعبد نسبت به مطالب علمي نداشت؛ يعني مثلا اگر شيخ انصاري يا هر بزرگواري مطلبي را گفته است سربسته نمي‏پذيرفت، بلكه مانند امام در مقام تجزيه و تحليل برمي‏آمد و مي‏توان گفت از همان اوايل روح اجتهاد داشت و همين هم باعث ترقي او شد.»3

او بعد از شش سال به درس خارج حوزه مشغول شد و از اساتيدي همچون حضرت امام، آية‏الله العظمي بروجردي، علامه طباطبايي و...) كسب فيض نمود. علاقه سرشار او به دانش و هوش فراوانش موجب شد كه در مدت زمان كوتاهي به درجه اجتهاد نايل آيد، او خود در اين باره مي‏گويد: «... من در عمرم فقط چند سالي تقليد كردم و خيلي زود از تقليد كردن بي‏نياز شدم.»4