خانواده، بلاها، سختی ها نسخه متنی

آزمون الهي آن قدر وسيع و گسترده است كه حتي انبياي بزرگ و معصومان و پاكان نيز با شديدترين و سخت ترين آزمايشها آزموده مي شوند.

ج ـ بلاها زمينه ساز تكامل و تقرب انسان است چنان كه امام صادق(ع) فرمود:

«بيش از همه مردم، پيامبران الهي گرفتار حوادث سخت و بلاهاي طاقت سوز مي شوند، سپس كساني كه پشت سر آنها قرار دارند، به تناسب شخصيت و مقامشان و درجات ايمانشان؛7 در بهشت مقامي است كه هيچ كس بدان دست نمي يابد مگر در پرتو گرفتاريها و ابتلاآتي كه در دنيا پيدا كرده است.»8

كه اين مقام والا؛ «مقام محمود» و «منزلت برتر» است كه محبوبان الهي بدان دست مي يابند.

د ـ آزمون انسانهاي بلاديده، روزنه اي براي آزمايش اطرافيان نيز خواهد بود زيرا در اين عرصه، دوستان و دشمنان در لابه لاي ايام نمايان مي شوند و در حقيقت سنگ بلا، سنگ محك اقوام، دوستان و آشنايان است تا «سيه روي شود هر كه در او غش باشد.»

ه ـ روزهاي سخت غوطه ور بودن در بلاها، لحظات شيرين، مناجات خالصانه با خداوند است كه در آن قطع اميد از تمامي وسايل و ابزارها شده و پس از آن انسانهاي دانا و هوشمند، در شاديها و شيونها، ياد خدا را از دل و ديده دور نمي كنند و توجه قلبي شان به پروردگار مهربان در بيماري و عافيت؛ فقر و غنا و سراء و ضرّأ يكسان خواهد بود.»9 صفتي آسماني كه امير مؤمنان علي(ع)، متقين را بدان ستود و فرمود:

«روح پرهيزگاران به هنگام بلا همانند حالت آسايش و آرامش است [و تحولات، زندگي آنان را دگرگون نمي كند].»10

بيماريهاي روحي رواني و جسماني كه از پدر و مادر به فرزند منتقل مي شود و ساليان بسيار او را به بلايي سخت و ناتواناييهايي رنج آور محكوم مي كند، چگونه قابل توجيه است؟ آيا صحيح است خطاي عده اي، گريبان ديگران را گرفته و آنها را محروم از سلامتي سازد؟ اين پديده جبر در آفرينش نخواهد بود؟

در پاسخ به فلسفه بلاها و مصايب، به نكاتي بنيادين و كليدي ـ در تمامي بحثها ـ اشاره كرديم و دانستيم كه بسياري از مصايب زندگي دست آورد اعمال ماست و نبايد ديگران را نكوهش كرد؛ همان گونه كه خداوند حكيم مي فرمايد:

«و ما اصابكم من مصيبةٍ فبما كسبت ايديكم و يعفو عن كثير»11