روز عرفه <p/> - روز عرفه نسخه متنی

روز عرفه

سيد محمد جواد مهري

روز عرفه، روز شناخت است و هرچند نام عيد بر آن نهاده نشده ولى يكى از اعيادبزرگ اسلام به شمار مى‏رود. امروز روزى است كه خداى سبحان بندگان خود را به عبادت‏و اطاعت‏خويش فرا مى‏خواند و خوان كرم و احسان و لطف خود را براى آنان مى‏گسترد ودرهاى مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روى آنان مى‏گشايد.

امروز روز دعا و به خاك افتادن در برابر خدا و نيايش و توجه به معبود است. هركس به اندازه معرفت و شناختش بايد دست راز و نياز را به سوى حضرت ذى‏الجلال بلندكند و مناجات و استغفار نمايد و هر اندازه تضرع و خشيت‏بيشتر باشد، قرب به خداافزون‏تر خواهد بود.

بايد از امام حسين عليه السلام فرا گرفت كه چگونه در اين روز باعظمت، بااشك ديده و قلب شكسته و نيت‏خالص، خدا را مى‏خواند. او است كه شناخت واقعى ازپروردگارش دارد و مى‏داند كه در اين روز، در كنار «جبل الرحمه عرفات‏»، چگونه‏با خدايش گفت‏وگو كند و او را نه از روى خوف و نه از روى طمع، بلكه چون شايسته‏عبادت است، پرستش نمايد و نيازهايش را برشمرد و درخواست عفو و بخشش از او كندبا اين كه خود معصوم از هر خطا و اشتباهى است ولى مقام الهى را قدرى است كه‏تنها بندگان زبده‏اش به آن معرفت دارند و عارفان حقيقى از خاندان اهل‏بيت عصمت‏اندكه مى‏دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرع و زارى كنند و از پيشگاه‏ربوبى على رغم هيچ گناهى عذر تقصير بخواهند.

بارالها ! چقدر به من لطف دارى با آن همه جهل و نادانيم، و چه اندازه بر من‏ترحم مى‏كنى با آن همه كارهاى ناشايسته‏ام.

خدايا! چقدر به من نزديكى و چقدر من از تو دورم. و تو كه به من اينقدر محبت‏مى‏كنى، پس چه مرا از تو پنهان نگه داشته؟ ! كور باد ديده‏اى كه تو را مراقب‏رفتارهايش نداند و زيان‏بار باد تجارت بنده‏اى كه از محبتت، نصيبى برايش معين‏نكرده‏اى... خدايا! من به وسيله خودت، تو را مى‏شناسم، پس با فروغ نورت مرا به‏سوى خود رهنما باش و بردگى و بندگى راستين را به من بياموز تا در پيشگاهت،خالصانه پرستش كنم.

خدايا! از دانش نهانت، مرا دانش بخش و در پوشش نگه دارنده‏ات مرا نگه دار.

بارالها! مرا با حقايق «اهل قرب‏» آشنا ساز و راه «اهل جذب‏» را به من‏بنمايان...

خداوندا! تويى كه پرده‏ها را از دل‏هاى محبان و عاشقانت پس زدى تا جز تو دوستى‏بر نگيرند و جز به سوى تو، دستى دراز نكنند. تو مونس آنان هستى در وقتى كه تمام‏جهان‏ها و عوالم برايشان غريب است و تو راهنمايشان مى‏باشى آن‏جا كه راه‏ها را بررويشان مى‏گشايى.

كسى كه تو را دارد چه ندارد و كسى كه تو را ندارد چه دارد! بى‏گمان نوميد شدكسى كه به جز تو دل بست و زيان ديد كسى كه از تو روى گرداند.

چه گونه به سوى ديگران روى آورد در حالى كه تو هرگز يك آن از او احسانت راقطع نكردى و چگونه از غير تو رخواست‏يارى كرد، در حالى كه تو منت را بر اوپيوسته داشتى.

اى كسى كه شيرينى هم نشينيش را به محبانش چشاند، پس در پيشگاهش، متملقانه رازو نياز كردند و اى كسى كه لباس‏هاى هيبتش را بر اوليايش پوشاند تا در برابرش سربه خاك افتادند. تو پيش از ياد يادكنندگان به ياد آنهايى و قبل از توجه بندگان،آغازگر احسانى و پيش از درخواست درخواست كنندگان، از درياى بى‏كران كرمت،بخشنده‏اى; پس مرا شامل رحمتت قرار ده تا به تو برسم، و بر من منت گذار و مراجذب خويش گردان تا بر تو وارد شوم.

خداوندا! هرگز اميدم از رحمتت قطع نمى‏شود هرچند نافرمانيت كنم و هرگز ترسم ازقهرت نمى‏ريزد، هرچند اطاعتت كنم، و اينك كه از همه چشم برگرفته و به تو ديده‏دوخته‏ام، آماده دريافت لطف و بخشندگيت هستم.

الها! چه گونه نوميد گردم در حالى كه تو اميدم هستى و چه‏گونه اهانت‏شوم درحالى كه تكيه گاه و پشتيبانم مى‏باشى...

راستى اگر دعاى عرفه امام حسين عليه السلام را با شناخت‏بخوانيم، تااندازه‏اى شيرينى و لطافت عبارت‏هاى عرفانى آن حضرت را لمس مى‏كنيم; زيرا حسين خدارا مى‏شناسد و او را نزديك‏تر از «حبل الوريد» به خود مى‏داند، پس روش سخن گفتن‏با او و راز و نياز كردن در پيشگاهش را خوب درك مى‏كند و ما بايد اين سخنان رابخوانيم و تكرار كنيم و دقت نماييم و در معانيش غرق شويم و از يم عرفانش نمى‏برداريم، تا شايد نظر لطف خدا شامل حالمان گردد و پوششى از رحمت و مغفرتش بر آن‏همه گناهان و نافرمانى‏هايمان كشيده شود چرا كه خداوند خود را به لطف و رحمت ورافت توصيف نموده، پس هرگز از خود نمى‏راند بنده‏اى را كه در اين روز شناخت، بابرشمردن گناه‏هايش، به سويش روى آورده و از مقام ربوبيش درخواست عفو و بخشش‏نموده است.

آرى! اگر پوشش او نبود رسوا مى‏شديم و اگر ابر رحمتش آنى بر سر ما نمى‏باريد،هلاك مى‏گشتيم. اگر با تاييدات پنهانيش ما را يارى نمى‏كرد، شكست مى‏خورديم و اگرما را پناه نمى‏داد، پناهگاهى نداشتيم.