غمت از خاك درت بيشترم سود بيا
گر زيانست درين آمدن از سود بيا
تا برفتى تو، دلم هيچ نياسود بيا
وز فراق تو درآمد بسرم دود بيا
دشمنم بر دل بيچاره ببخشود بيا
دير گشت آمدنت دير مكن زود بيا
كم نشد مهر من از دورى و افزود بيا
اوحدى خون دل از ديده بپالود بيا
اوحدى خون دل از ديده بپالود بيا

آخر چه شد كه هيچ دلت بر دلم نسوخت؟
صد بار نامه در كف من با قلم نسوخت
جان مرا به آتش ده گونه غم نسوخت
كو لحظه لحظه خون نشد ودم به دم نسوخت
كاندر ميان آن همه باران و نم نسوخت
تا رخت عقل و خرمن صبرم به هم نسوخت
خود آتش غم تو كرا اى صنم نسوخت؟
يا سينه اى كز آن سر زلف بخم نسوخت؟
يا سينه اى كز آن سر زلف بخم نسوخت؟

ز خون ديده به هر قطره نقش روى تو بستم
بر آستان ملامت چو گرد راه نشستم
كه را پرستم اگر بعد ازين ترا نپرستم؟
شب است يا كه ندامت فراق يا كه منستم
اميد عافيت از دور روزگار گسستم
نبسته بود زمانه كه دل بمهر تو بستم
درين خيال كه من سرخوشم ز باده و مستم
اگر كه دامن آه سحر نبود بدستم
گهى شدم همه خواب و به نرگس تو نشستم
وفا همينكه بيادت هنوز هستم و هستم
وفا همينكه بيادت هنوز هستم و هستم

به غنچه دل من بى تو زخم خار آيد
دو چشم من نگران هر طرف كه يار آيد
كه سبزه بردمد از خاك و گل به بار آيد
نگاهدار كه آن سرو گلعذار آيد
ز دل به ديده و از ديده بركنار آيد
كه گل رود ز گلستان و خار بار آيد
بگشت گلشن كويت اگر چكار آيد
بگشت گلشن كويت اگر چكار آيد

به دل نورى، به تن جانى
بسان آيت رحمت همه لطفى همه مهرى
همه چشمند در اين ره كه ببينند از تو ديدارى
براى عالمى چون آفتاب عالم آرايى
پريشان حالى دل را بپرس از زلف دلبندت
چو بينم آشيانى، بلبلى، شاخ گلى، گويم:
اگر ما را تمناى گلى، سير گلستانى
اگر ما را تمناى گلى، سير گلستانى

غم جان نيست جانان مى پرستم
هنوز آتش عذاران مى پرستم
همان چاك گريبان مى پرستم
من آن زلف پريشان مى پرستم
خروش عندليبان مى پرستم
من آن صفهاى مژگان مى پرستم
من آن خورشيد تابان مى پرستم
من آن خورشيد تابان مى پرستم

مستى است كه در ميكده مدهوش فتاده
زلفى كه پريشان به برو دوش فتاده
از شوق تو گل يك چمن آغوش فتاده
كار سخنم با لب خاموش فتاده
بختم چو شب هجر، سيه پوش فتاده
اين كهنه شرابى است كه از جوش فتاده
اين كهنه شرابى است كه از جوش فتاده