مست آن جام اقاقى شد دلم
باز اين دل عشقبازى مى‏كند
چون كه مست از ساغر ياقوتى‏ام
واله‏ام سرگشته در صحراى درد
تا ابد دست من و جام الست
مست اى خداى ديده بارانى‏ام
محو در نام بلند ساقى‏ام
در نگاهم موج دريا مى‏شود
خمى از درياى حيدر مى‏زنم
جرعه نوش كوثر ربانى‏ام
در خم ابروى ساقى فانى‏ام

از غدير عشق سرشاريم ما
چشم ما آيينه اهل ولاست
جامهاى ما اسير خم تو
خم تو لبريز از حب ولاست
اى خروش آبها در ياد تو
اى خداى حلم، معبود نياز
ذكر يا قدوس در اوج نماز

تا قنوت يادها چشمان توست
چشم خورشيد است‏بر مستان تو
شب طلوع گريه‏هايت ديده است
ذكر بر سجاده‏ات گل مى‏كند
اى تغزلهاى سرخ آفتاب
از همان روزى كه روييد آفتاب
از فراز دستهايش ماهتاب

عاشق اصل ولايت گشته‏ايم
«وال من والا»ست در خم غدير
حيدر كرار، مستت مى‏شويم
عمر ما در جذبه نازت گذشت
بيعت‏خورشيد را باور كنيم
اين غدير خم، خم اهل ولاست
ما سبكبالان كوى حيرتيم
شيعه را تفسير خون بايد نمود
خون ما جارى است در رگهاى دشت
خون، بهاى عشق بازى مى‏شود
مكتب ما مكتب خون است و بس
هر كه را زخمى نباشد شيعه نيست
شيعه بى‏درد آيا هست؟ كيست؟

شيعه! با سرخى خون اعجاز كن
پر گشا تا اوج عرفان خدا
تا خروش چشمهاى منجلى
يا على از غربتت دم مى‏زنم
يا على اين آتش جان من است
غربت تو غربت آلاله‏هاست
غربت تو انعكاس ناله‏هاست

اى امام درد يا مولا على
معنى غيرت خروش چشم تو
اى لطافت‏خيز معشوق سحر
همچو رب تنها و بى‏همتا تويى
مى‏چكد از اشك‏هايت ماهتاب
آفتاب زرد يا مولا على

يا على اى امتزاج مهر و ماه
يا على اى همسر بانوى آب
پيش چشمت آب نيلى مى‏شود
پيش چشمت آه در را سوختند
دست‏شبنم رنگ نيلوفر شكست
بازوان نسترن مجروح شد
مثل گوهر گريه‏ات در چاه شد
قوس محرابت‏شهادتگاه شد

ساقى خم غديرى، يا على دست
يا على اى ساقى خم، السلام
يا على اى مثنوى ناتمام ...