عزت نفس امام على عليه السلام:

«لا تسالوا الا الله سبحانه، فانه ان اعطاكم اكرمكم، و ان منعكم حاز لكم». [1]

به جز از خداى سبحان چيزى نخواهيد زيرا اگر به شما بدهد، شما را گرامى داشته و اگر ندهد ذخيره [ آخرتتان‏] خواهد كرد.

امام على عليه السلام:

«من اتى غنيا فتواضع له لغناه ذهب ثلثا دينه». [2]

هر كس نزد ثروتمندى رود و به خاطر توانگرى و ثروتش در مقابل او كرنش و فروتنى كند، دو سوم دينش رفته است.

امام على عليه السلام:

«الصبر على الفقر مع العز اجمل من الغنى مع الذل». [3]

شكيبايى بر تنگدستى همراه با عزت، زيباتر از ثروتمندى با ذلت است.

امام حسن عليه السلام:

«اذا اردت عزا بلا عشيرة و هيبة بلا سلطان فاخرج من ذل معصية الله الى عز طاعة الله». [4]

هرگاه خواستى عزت بدون داشتن فاميل، و شكوه بدون سلطنت را، پس از ذلت نافرمانى خدا، به سوى عزت اطاعت او خارج شو.

امام حسين عليه السلام:

«موت فى عزة خير من حياة فى ذل». [5]

مرگ با عزت، بهتر از زندگى با ذلت است.

امام سجاد عليه السلام:

«ما احب ان لى بذل نفسى حمر النعم». [6]

دوست ندارم داراى شتران سرخ مو (و ثروت كلان) باشم ولى در برابر تحصيل آن لحظه‏اى تن به ذلت دهم.

امام سجاد عليه السلام:

«رايت الخير كله قد اجتمع فى قطع الطمع عما فى ايدى الناس و من لم يرج الناس فى شى‏ء و رد امره الى الله عزوجل فى جميع اموره، استجاب الله عزوجل له فى كل شى‏ء». [7]

تمام خير و نيكى را ديدم كه در بريدن طمع از آن چه دست مردم است مى‏باشد، و هر كه هيچ اميدى به مردم نداشته باشد و امورش را در هر كارى به خداى عزوجل واگذارد، خداى عزوجل در تمام چيزها او را اجابت كند.

امام سجاد عليه السلام:

«من كرمت عليه نفسه هانت عليه الدنيا». [8]

هر كس خود را ارجمند شمارد، دنيا را پست انگارد.

امام باقر عليه السلام:

«طلب الحوائج الى الناس استلاب للعز... والياس عما فى ايدى الناس، عز المؤمن فى دينه». [9]

حاجت خواستن از مردم، موجب سلب عزت خواهد شد. و قطع اميد از آن چه در دست مردم است، مايه عزت مؤمن در دينش مى‏باشد.

امام صادق عليه السلام:

«لاينبغى للمؤمن ان يذل نفسه، قيل له و كيف يذل نفسه؟ قال: يتعرض لما لايطيق». [10]

سزاوار نيست مؤمن خود را ذليل كند، سؤال شد چگونه؟ فرمود: خود را در معرض كارى كه از او ساخته نيست قرار دهد.

امام صادق عليه السلام:

«من سال الناس و عنده قوت ثلاثة ايام لقى الله تعالى يوم يلقاه و ليس فى وجهه لحم». [11]

كسى كه از مردم تقاضاى كمك كند، با اين كه غذاى سه روز را دارد، روز قيامت‏با خداوند ملاقات كند در حالى كه در صورتش گوشت نيست (يعنى با چهره زشت و بى‏آبرو وارد محشر مى‏شود).

[1]. نهج البلاغه، نامه 31.

[2]. همان، حكمت 228.

[3]. غرر الحكم.

[4]. بحارالانوار، ج 44، ص 139.

[5]. همان، ص 192.

[6]. مستدرك الوسائل، ج 2، ص 464.

[7]. اصول كافى، ج 2، ص 148.

[8]. تحف العقول، ص 285.

[9]. بحارالانوار، ج 75، ص‏112.

[10]. فروع كافى، ج 5، ص 46.

[11]. ثواب الاعمال، (ترجمه شده) ص 630.