رايت آزادگي با رهبري آزاد بود
گرچه سکان زمان در دست استبداد بود
تا شود معلوم از آن دوده و اجداد بود
خود سراپاي وجود اقدسش فرياد بود
پيشواي نهضت آزادگان راد بود
روح آزادي که خود آزاده اي آزادبود
چون سراپا نور حق بر اين خراب آباد بود
ياور مستضعفان و دشمن بيداد بود
مردم ايران زمين را با قيام آزاد کرد
دين حق در پرتو شمع وجودش جان گرفت
تا رهايي بخش فريادش، همه ايران گرفت
ملت مظلوم ايران از صلايش جان گرفت
گفت لبيک و در اين ره همت از يزدان گرفت
عمر استبداد چنگيز زمان پايان گرفت
شب شکست و صبح بر اين آشيان سامان گرفت
همت از يزدان و خط از عترت و قرآن گرفت
رهبري بر جمله آزادگان آغاز کرد
روشناي عشق را بر جان و بر دلها ببخش
روح بيداري، صفاي زندگي، برما ببخش
ني بما تنها، که خود بر مردم دنيا ببخش
ملت ما را سرافرازي در اين دنيا ببخش
تا ظهور انقلاب مهدي زهرا ببخش
تا ظهور انقلاب مهدي زهرا ببخش

شکفت از دل شب مهر نيمه خرداد
شکفت از دل شب مهر نيمه خرداد

شبي که شاهداندوه بيقراران بود
يقين زدشت شبانگه عبور ياران بود
ولي اميد سحر با اميدواران بود
شکوه طالع خورشيد با سواران بود
قبيله اي که دليل طلايه داران بود
فرو ز تخت، که اين رسم شب شکاران بود
صداي نغمه تکبير با بهاران بود
کشيد آنکه بره يار غمسگاران بود
خداي ياور آن طرفه نامداران بود
سرود فجر تسلاي سوگواران بود
گشود راه و شفا بخش بيقراران بود
نهان به نهضت پير خمين و ياران بود
کوير تشنه ما دشت لاله زاران بود
فراز جنگل شب خون بجاي باران بود
زخون سرخ شهيدان شکوفه باران بود
ميان آتش نمروديان دوران بود
شهيد ما بخدا رشک سربداران بود
شکست آنکه نشانش بشانه ماران بود
برآمد از شب و مهر اميدواران بود
بخاک تف زده چاووش چشمه ساران بود
که صبح لم يزلي با طلايه داران بود
که اين طلوع ره آورد آن دليران بود ...
که اين طلوع ره آورد آن دليران بود ...

سوي طوس بگذر ز راه وفا
بگو يي حکيم حقيقت طراز
زرستم فزون گفته اي داستان
هنرمند و رزمآور و پرتوان
دريدي جگر گاه ديو سفيد
درافکندي از زين بخاک اشکبوس
که فرياد آن کر کند گوش را
و يا غرش توپ و طياره را
نکردي گذر هرگز از روي مين
نه تانگ و نه موشک نه توپ و تفنگ
کجابر، بر رخش جاي تو بود
که بيمي ندارند از دشت مين
چو شيران غرنده بهر شکار
همه دشت را دجله از خون کنند
که چون تو سراينده اي کم بود
که سازد ز هر حمله اي دفتري
زرزم دليران و تسخير شوش
کند از کنار هويزه عبور
شقايق زده سرز درياي خون
و زان خاک خونين کفي بو کند
هژبران و گردان و دريا دلان
به مردي به مجنون علم بر زدند
برآرد به اخلاص دست دعا
ز آسيب دوران نگهدار باش
بسوي تو داريم دست نياز
تو فرعون دادي بدرياي نيل
که بازوي او در زخيبر گشود
که سر پنجه اهرمن را بتافت
که کشور از آن ديو جادو گرفت
برآورد چون تندر از دل خروش
به يزدان و آئين او دشمن است
همه جور و بيداد و افسونگري
که در کشت آرد تباهي گراز
وگرنه بکام تو ريزد شرنگ
به بهمن برآورد بيخ فساد
به بهمن پديدار، نوروز شد
همه پهنه خاک چون آفتاب
همه پهنه خاک چون آفتاب

به آيات قرآن سرمد قسم
سربانوان جفت حيدر بتول
همه حاجت خلق ايران برآر
وضوئي بسازيم بهر صلات
همه اقتدا بر خميني کنيم
همه اقتدا بر خميني کنيم

هم او که صوت خوشش نغمه هزاران بود
اگر چه موسم برف و يخ و زمستان بود
شکوه رويش احسان در بهاران بود
به کام تشنه ما همچو چشمه ساران بود
بپاي هر قدمش جان سپردن آسان بود
طراوت نفسش پيک سبزه زاران بود
هم او که راهبر خيل شب شکاران بود
حضور پرطپش عشق در جماران بود
در آسمان جبينش خدا نمايان بود
مناره هاي دلش وعدگاه ايمان بود
خروش صاعقه در فصل سبز ياران بود
زمان رفتنش اما، خزان ياران بود
چه او مربي گلهاي صد گلستان بود
که ابر ديده عشاق ژاله باران بود
به شام تيره ما آفتاب رخشان بود
چه گويمت که چو يوسف عزيز ايران بود
چه گويمت که چو يوسف عزيز ايران بود