دین و حکمت ودایی نسخه متنی

( f.Geden, 1987, 282- 30 ) و نخستين بذرهاي انديشة فلسفي و عرفاني هندي را نيز مي‏توان در اين آثار يافت؛ بنابراين، لازم است با جزئيات بيشتر به اين آثار که در معناي عام «ودا» ناميده مي‏شوند پرداخته، ساختار، تاريخ، و انديشه‏هاي اصلي موجود در آن را مورد توجه قرار دهيم .

«ودا» يا «شروتي» به معناي گستردة آن، نام هيچ کتاب خاصي نيست؛ بلکه نام ادبيات دوره‏اي خاص و طولاني است که حدود2000 سال را در برمي‏گيرد. واژة «ودا» به معناي «دانش»، و گويا به معناي دانش مقدس است.

«شروتي» (Sruti) نيز از «شرو» (Sru) گرفته شده که معناي شنيدن دارد و ادبيات شروتي، ادبياتي است که به اعتقاد هندوها به وسيلة خدا به فرزانگان و اهل بصيرت تعليم يا الهام شده است؛ پس اين متون هيچ گاه به وسيله انسان‏ها تأليف نشده و فقط شنيده شده است.

در اعتقاد آن‏ها اين آثار، متوني بسيار کهن تلقي مي‏شدند، به حدي کهن که گاه اين اعتقاد نيز وجود داشت که آن‏ها آغاز زماني ندارند يا در دوره‏اي دور و نامعلوم در آغاز هر آفرينش پديد مي‏آيند.

به طور عام اعتقاد بر اين است که متون مقدس هندو، کهن‏ترين اسناد مکتوب نژاد هند و اروپايي است. تخمين تاريخِ کهن‏ترين جزء اين مجموعه مشکل است و گمانه‏هايي را نيز که در اين زمينه مطرح شده نمي‏توان به طور قطع اثبات کرد. ماکس مولر اين تاريخ را1200 قبل از ميلاد مي‌‏داند، هوگ (Haug( 2400 قبل از ميلاد را مطرح مي‏کند و بال گنگادهر تيلاک (Bal gangahar tilak.(2400 را حدس مي‏زند (Cf. Dasgupta, 1997,v.l,P,10_ 12)

چون اين ادبيات ارائه دهندة دست آوردهاي کلي مردم هند در جهات گوناگون و در مدتي چنين طولاني است، به ضرورت داراي ويژگي‏هاي متنوع است.

اگر بخواهيم به طور تخميني اين ادبيات بزرگ را از نظر عمر، زبان و موضوعات تقسيم بندي کنيم، چهار بخش متفاوت در آن خواهيم يافت که عبارت اند از:

1 . سُمْهيتا (sam] (samhita به معناي آميختن،hita يعني قرار دادن]؛

2. براهمُنَه‏ها (brahmana )؛

3 . آرنًيکَه‏ها (aranyaka = رساله‏هاي جنگلي)؛

4 . اوپنيشادها (upanisad)؛