پرستش خدا در وداها
تقريباً همه سرودهاي ودايي در پرستش خدايان و خطاب به آنها سروده شده است؛ امّا با توجه به تفاوتهايي که پيشتر به آن اشاره کرديم، ارائة تفسيري واحد و روشن از پرستش ودايي امکانپذير نيست. در وداها نام مجموعهاي از خدايان مطرح شده است بدون آنکه تعداد آنها به طور کامل مشخص باشد. گاه شمارة آنها 33 ذکر شده که براساس منزلگاه آنها در سه گروه يازدهتايي طبقه بندي شدهاند: خدايان آسمان از قبيل ميترا* و ورونا، خدايان فضاي ميانه از قبيل اينْدْرا و ماروتها، و خدايان زمين از قبيل آگني و سوما.وجود اسامي مشترک ميان اين خدايان و خدايان ديگر اقوام هند و اروپايي در ايران و يونان و غيره، نشان دهندة سوابق برخي از اين خدايان است. به دليل گذرِ دين هندو از دو مرحلة هند و اروپايي و هند و ايراني، پانتئون ودايي، هم شامل خدايان دو مرحله ماقبل هند و هم دربرگيرندة خدايان ديگري است که تصوير آنها پس از استقرار آرياييها در هند ايجاد شد؛ از قبيل الاهة رودها يا سرسْوتي و غيره.با اين همه، کيفيت پرستش اين خدايان و چگونگي اعتقاد به آنها که گاه همچون آگني ارتباط نزديکي نيز با پديدههاي طبيعي دارند، روشن نيست. در وداها، همه نوع گرايش را از طبيعت پرستي تا پرستش خدايان متعدد و توحيد و وحدتگروي ميتوان مشاهده کرد. اغلب براي حل اين تعارض اين اعتقاد وجود دارد که حالتهاي پيشين که نشانههاي هرکدام از آنها را ميتوان در وداها يافت، علايم گذر از مرحلهاي ابتدايي از پرستش که همان پرستش قواي طبيعي است، به صورتهاي عاليتر يعني خدايان متعدد تشخص يافته؛ هنوتئيزم (henotheis) يا پرستش خدايي برتر از ميان خدايان و مونوتئيزم (monotheism) يا پرستش خدايي واحد و سرانجام، گرايش به مونيزم (monism) يا وحدت وجود است. اگر چنين نظريهاي را بپذيريم، بايد بگوييم که در نخستين مرحله، ارتباطي تنگاتنگ ميان خدايان و نيروهاي طبيعي وجود دارد يا به عبارت ديگر، آنها نمودِ نيروهاي گوناگون طبيعت از قبيل طوفان و باران، رعد و آتش هستند؛ اما به تدريج از اين پديدهها تجريد شده، تا حدودي تشخص مييابند و به صورت شخصيتهاي انسان گونه، امّامجرد که بر قواي پيش گفته سلطه دارند و تشکيل دهندة ذات و اساس آنها هستند درميآيند.
* . ميترا، وَرونا، ايندرا، ماروتها، اَگني، سَرسْوَتي، سوما، عناوين خدايان مختلفي هستند که در وداها به آنها اشاره شده است.