خاتون گل نسخه متنی

در شعر شيعي همواره به دو شخصيت بيشتر پرداخته شده است. دختر پيامبر، زهرا(س) و دخترزاده اش، حسين(ع) كه بيش از ديگران سمبل و نماد مظلوميت شيعه اند.

آدم بر سر شوق مي آيد و به حال آن خانواده غبطه مي خورد. از خداوند مي پرسد: آيا در اين بارگاه مرا هم راهي هست و از اين همه كرامات نصيبي يا نه؟ و چون مي شنود كه اينها از پشت تو در عالم ظهور مي يابند، شادمان گشته و مي گويد تا قيام قيامت همين احترام كافي است كه اينان از پشت من آيند:

ابن حسام اين شاعر شوريده شيعي كه طبع بلندش او را به استغناء از صاحبان زر و ثروت وا مي دارد و نيز طبع و ذوق سرشارش كه برخاسته از عشقي ژرف و زلال نسبت به اهل بيت است او را به مديحه سرايي آنان مي كشاند، در قصيده اي فخيم و زيبا ماجراي مهمان شدن پيامبر(ص) در خانه دخترش را بيان مي دارد كه هر ذوق سالم و پاك انديشي را به تحسين وامي دارد. شاعر ابتدا از وصف طبيعت شروع مي كند و نشاط و تازگي عناصر طبيعت را باز مي گويد. او اين كار را با مهارت و استادي تمام انجام مي دهد به گونه اي كه در هر مصرع اين قصيده مي توان تصويري بديع و معطر دريافت:

شعر شيعي در تمام ادوار تاريخ بهترين نمونه از جان گذشتگي و اخلاص و فروتني در برابر حق است كه در آن شائبه اي از ريا، و يا طمع نان و اشتهاي مقام و نام ديده نمي شود.