تفسیر نمونه جلد 26

‌
كرده‏اند، او گفت من اگر در كتاب خدا چيزى را بگويم كه نمى‏دانم كدام آسمان بر سر من سايه مى‏افكند، و كدام زمين حاضر است مرا بپذيرد؟.

درست است كه بسيارى از دانشمندان اهل سنت از اين دو حديث نتيجه گرفته‏اند كه هيچكس نبايد در مورد مسائلى كه آگاه نيست، مخصوصا در كتاب اللَّه، سخنى بگويد، ولى بالآخره جاى اين سؤال باقى است كه چگونه كسى كه به عنوان پيشوا و خليفه مسلمين مى‏خواهد حكومت كند از مفهوم لغتى كه در متن قرآن مجيد آمده و چندان پيچيدگى ندارد آگاه نباشد؟ اينها همه دليل بر اين است كه بايد در هر عصر و زمان رهبرى الهى در ميان مردم بوده باشد كه از تمام مسائل شرع آگاه و از هر اشتباه و خطايى مصون و معصوم باشد.

و لذا در ذيل حديثى كه مرحوم" مفيد" در" ارشاد" آورده است مى‏خوانيم:

هنگامى كه اين ماجرا به گوش امير مؤمنان على (ع) رسيد، فرمود:

سبحان اللَّه ا ما علم ان الأب هو الكلاء و المرعى و ان قوله تعالى:" وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا" اعتداد من اللَّه بانعامه على خلقه، فيما غذاهم به، و خلقه لهم و لانعامهم، مما تحيى به انفسهم و تقوم به اجسادهم‏

:" عجيب است، آيا او نمى‏دانست كه" اب" به معنى گياهان خودرو و چراگاه است، و اينكه جمله" و فاكهة و ابا" عنايتى است از سوى خداوند نسبت به بندگانش در آنچه از مواد غذايى به آنها داده، و براى آنان و چهارپايانشان آفريده، از چيزهايى كه مايه حيات و قوام جسم آنها است"؟! «1».

در اينجا اين سؤال پيش مى‏آيد كه در آيات گذشته بعضى از ميوه‏ها بالخصوص مطرح شده بود، و در اينجا ميوه به طور كلى مطرح شده، و از اين گذشته در آيه قبل كه سخن از باغها مى‏گفت ظاهرا نظر به ميوه‏هاى باغها داشت، چگونه بار ديگر ميوه در اينجا مطرح شده است؟.

(1)" ارشاد مفيد" مطابق نقل الميزان جلد 20 صفحه 319