آنچه پيش آمده بود امام را در وضعيتى سخت قرار داد، بارى تصميم گيرى در برابر آنچه وقوع پيوسته بود گروهى از سران و بزرگان را دعوت كرد و براى ايشان سخن گفت و زيانهاى صلح با معاويه امام استفاده كرده و براى پيوستن فضاحت بار به معاويه بيشتر تلاش مىكردند، وضع امام در اين موقعيت موجب سرگردانى و حيرت بود، از يك سو مبارزه با معاويه را جهادى واجب مىديد، و از سوى ديگر از هم پاشيدگى و روحيه خيانت آميز سپاهيان را مىنگريست، با اينكه از اصلاحشان نا اميد بود باز خواست يك بار ديگر ميزان پايداريشان را در صورت وقوع جنگ بيازمايد، از اينرو براى آنها خطبه خواند، هنوز خطبه امام پايان نيافته بود كه از هر سو فرياد سپاهيان برخاست: زنده مىمانيم، زنده مىمانيم.امام پس از اين ماجراى دردناك دانست كه اگر بخواهد با معاويه بجنگد تنها و دست خالى مىماند، با مشاهده چنين موقعيت سياه و دردناك امام مصلحت را در پذيرش صلح ديد و بيش از آنكه فاجعه اى ننگين پيش آيد در قبول آن شتاب ورزيد.يزيدبن وهب جهنى گويد: به عيادت امام كه از شدت جراحت در مدائن بسترى بود رفتم و گفتم: اى پسر پيامبر مردم سرگردانند، امام با اندوه بسيار فرمود: به خدا قسم من معاويه را از اينها بهتر مىدانم كه خود را شيعه من شمارند، و آهنگ جانم را دارند، و خيمه ام را غارت مىكنند و اموالم را مىبرند، بخدا اگر بتوانم از معاويه پيمانى بگيرم كه خون ريخته نشود و پيروانم و خاندانم در امان بمانند، برايم بهتر است كه بدست اين مردم كشته شوم، و خاندانم نابود گردد، به خدا قسم اگر با معاويه صلح كنم و عزيز بمانم بهتر است كه با پستى و اسارت بدست اينان بيفتم و كشته شوم، اگر بخواهم با معاويه بجنگم اينان گردن مرا گرفته و تسليم دشمن مىكنند و آنگاه معاويه يا مرا مىكشد يا بر من منت مىگذارد و رهايم مىكند و اين ننگ هميشه براى بنى هاشم، مىماند، و معاويه و دودمانش بر زنده و مرده ما همواره منت مىگذارند.امام در اين گفتار با بهترين وجه آنچه در قلب داشت، را ظاهر ساخت و واقعيت را بيان نمود، و مىتوانست كه جنگ در اين لحظات بى معنا بوده و به نابودى و خوارى هرچه بيشتر مىانجامد، از اينرو چاره اى جز صلح با معاويه نديد.
لطفا منتظر باشید ...
