در كنار حضرت ولى عصر(عج) - عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (قدس سره) نسخه متنی

در كنار حضرت ولى عصر(عج)

يكى از شاگردان حاج ميرزا جوادآقا، جناب حجة‏الاسلام حاج سيد جعفر شاهرودى، چنين نقل مى‏كند: «شبى، در شاهرود، در خواب ديدم كه گويا حضرت صاحب الامر عليه السلام با جماعتى در صحرا به نماز جماعت ايستاده است. نزديك رفتم تا جمال حضرت عليه السلام را زيارت كنم و بر دست مباركش بوسه زنم. چون جلو رفتم شيخ بزرگوارى را ديدم كه در كنار آن حضرت ايستاده، آثار جمال، وقار و بزرگوارى از سيمايش پيداست.

وقتى بيدار شدم درباره آن شيخ فكر كرده، از خود پرسيدم: او كيست كه تا اين اندازه به امام عصر - ارواح من سواه فداه - نزديك است؟ براى يافتنش به مشهد و تهران رفتم، ولى او را نديدم. سرانجام به قم مشرف شدم، ناگاه او را در يكى از حجره‏هاى مدرسه فيضيه مشغول تدريس يافتم. آن بزرگوار با من بسيار ملاطفت كرد و فرمود: كى آمدى؟! گويا مرا شناخته و از قضيه كاملا آگاه بود.

از آن پس در كنارش مانده، همراه او بودم. هر چه مى‏گذشت او را چنان مى‏ديدم كه ديده بودم و مى‏خواستم‏». (2) يكى از كسانى كه خود، ميرزا جواد ملكى را زيارت كرده، از روح بلند و الهى او بهره برده است، مى‏گويد: «حاج ميرزا جواد آقا روزى پس از پايان درس، عازم حجره يكى از طلبه‏هاى مدرسه دارالشفاء شد. من نيز خدمتش بودم. به حجره آن طلبه وارد شد و پس از به جاى آوردن مراسم احترام و اندكى جلوس برخاست و حجره را ترك گفت.

در بين راه علت اين ديدار آن هم از سوى ايشان و رفتن به حجره يكى از طلبه‏ها را پرسيدم، در پاسخ فرمودند: شب گذشته هنگام سحر، فيوضاتى بر من افاضه شد كه فهميدم از ناحيه خودم نيست و چون توجه كردم، ديدم اين آقاى طلبه به تهجد برخاسته و در نماز شبش به من دعا مى‏كند و اين فيوضات، اثر دعاى اوست. اين بود كه به خاطر سپاسگزارى از عنايتش به ديدارش رفتم‏». (3)

آرى اينان از آن رادمردان خدايى هستند كه پرده‏ها را برداشته، از اسرار اطلاع دارند.

سر خدا كه عارف سالك به كس نگفت‏در حيرتم كه باده فروش از كجا شنيد (4)

برق عشق آمد و بر خرمن جان آتش زد

استاد فرزانه حاج ميرزا جواد آقا درباره رسيدن به بلنداى تكامل نفس، آرامش روان و كسب معارف مى‏گويد:

«شيخى عارف و كامل بود كه مانند او در تهذيب و معرفت نديده بودم. روزى از او پرسيدم كه در اصلاح نفس و جلب معارف، چه عملى را به تجربه رسانده‏اى؟

گفت: «من عملى را در اين كه گفتى مؤثرتر از اين نديدم كه در هر شبانه روز يك بار باسجده طولانى داومت‏شده، در آن اين آيه خوانده شود: «لا اله الا انت‏سبحانك انى كنت من الظالمين; (5) هيچ معبودى غير از تو نيست، پاك و منزهى پروردگار من. همانا من از ستم‏كنندگان به خويشتنم‏». و به هنگام گفتن ذكر، خود را در زندان طبيعت زندانى و به زنجيرهاى اخلاق رذيله بسته بيند. آن‏گاه اقرار كند كه بار الها، اين كار را تو بر من نكردى و تو بر من ستم روا نداشتى; بلكه اين من بودم كه بر خود ستم كردم و خود را به اين جا انداختم‏».

كه تلخى، شكر باشد از دست دوست

روز عيدغدير فرا رسيد، مردم مؤمن و علاقه‏مند به ولايت و امامت، دسته دسته براى عرض تبريك به محضر عالم كامل و عارف وارسته حاج ميرزا جواد آقا رسيده، با توشه‏اى از نورانيت و صفا، ياد آن استاد بزرگوار را به همراه مى‏بردند.

فرزند وى نيز كه شمع فروزان شبستان خانواده بود، در انجام كارها كمك مى‏كرد.

پسرى زيبا صورت و نيكوسيرت كه در صحيفه نگاهش آينده‏اى بسيار روشن ديده مى‏شد.

... نزديك ظهر صداى دلخراش خدمتكار، موجى از ترس و حزن در خانه ايجاد كرد. همه بى‏اختيار فرياد مى‏كشيدند و از اتاق‏ها بيرون مى‏دويدند. شور و شيون به گوش حاج ميرزا جوادآقا رسيد. با سرعت تمام خود را به اندرونى رساند. از علت‏سر و صدا سؤال كرد، گفتند: وقتى كه زن خدمتكار براى برداشتن آب به آب انبار رفته، پيكر بى‏جان فرزندتان را روى آب حوض ديده است! عارف بزرگ خود را به پيكر بى‏جان فرزند رساند. همه در انتظار بى‏تابى و فرياد ماتم ميرزا جواد آقا بودند; اما آن عبد وارسته، با نگاهى به زنان، همه را به آرامش و سكوت دعوت كرد!... مبادا كسى در روز عيد محزون شوند.

... مردم با نشاط و شادى تمام رفت و آمد مى‏كردند. بدون اين كه از آن حادثه جانسوز خبر داشته باشند. آن عارف پاكدل نيز بدون هيچ حزنى با مردم گفتگو كرده، با چهره‏اى گلگون از آنان پذيرايى مى‏كرد; تا اين كه ظهر فرا رسيد، همچون سال‏هاى گذشته عده‏اى براى خوردن ناهار در خدمت آقا ماندند. پس از پايان غذا كه مردم آماده رفتن شدند، حاج ميرزا جواد آقا به بعضى از دوستان و خواص خود فرمود: با شما كارى دارم! پس به طور جداگانه و بدور از چشم ميهمانان، ماجرا را براى آنان بازگو كرد و براى مراسم تجهيز فرزند خود از آنان كمك گرفت.

از لحظه‏اى كه اين خبر دهشت‏انگيز به آن ولى خدا و عبد صالح رسيد تا آخرين لحظات دفن، عطر شكر و سپاس از تمامى وجودش به مشام جان مى‏رسيد. (7)