هيچ فرد منصفى هر چه هم با نظر سطحى به جهان آفرينش بنگرد، نمى تواند باور كند كه هستى، بى هدف بوده و آفريدگار بزرگ، جهان آفرينش را بدون هدف پديد آورده است؛ زيرا خداوند جهان (حكيم) است و شخص حكيم هرگز كار لغو و عبث انجام نمى دهد.نظام و پيوستگى جهان آفرينش و هماهنگى همه موجودات جهان با يك ديگر، حاكى از يك هدف مشخص و معين در اصل آفرينش است و بى ترديد مى توان گفت: غرض از خلقت اين است كه هر پديده اى از گياه و جان دار و خصوصاً انسان به كمال شايسته خود برسد.اكنون بايد ديد راه وصول به اين تكامل چيست نبات و گياه در پرتو يك رهبرى درونى از هر نوع معلم و آموزگارى بى نيازند و حيوان ها رموز زندگى را در مكتب (غريزه) آموخته در تكامل خود از آن الهام مى گيرند و در حقيقت غرايز درونى جاى گزين عقل و خرد و هر نوع هدايت خارجى مى شود. هر حيوانى به چگونگى باردارى، زايمان و پرورش اولاد آگاه است و راه درمان بيمارى، دفاع از دشمن و گردآورى غذا را مى داند و همه اينها را از طريق غريزه آموخته است و همين هدايت درونى آنان را از هر راهنمايى بى نياز ساخته است.ولى نيازمندى هاى انسان به اندازه اى زياد است كه غرايز درونى نمى تواند يك صدم آنها را برطرف سازد و زمام امور زندگى را به دست گيرد.چراغ عقل و خرد هر چند بخشى از نواقص را برطرف مى كند و افق زندگى را در يك محدوده خاصى براى بشر روشن مى سازد، ولى هرگز نمى تواند تمام كسرى هايى را كه از ناحيه كمبود غرايز متوجه انسان مى گردد جبران كند.خواهيد گفت: چرا.زيرا بشر در افكار و عقايد خود، مصون از خطا نيست و در بسيارى از موضوعات مرئى و نامرئى دچار اشتباه و خطا مى گردد و هر روز در مسائل زندگى و امور مربوط به علوم، فرضيه اى جاى گزين فرضيه ديگر شده افكار تازه ترى به محافل علمى عرضه مى شود، از اين نظر معلومات و دانش بشرى در مسائلى كه پايه سعادت و اساس تكامل روحى او را تشكيل مى دهند مورد اعتماد نيست.ولى وحى آسمانى كه يگانه مصدر و منبع علوم پيامبران به شمار مى رود يك علم خطاناپذير است، زيرا ادراكى مرموز و پيراسته از هر نوع اشتباه است و تعليماتى كه براساس چنين ادراك استوار گردد، به طور مسلم مورد وثوق و اعتماد بوده و راهنماى واقعى بشر به سوى سعادت خواهد بود.
لطفا منتظر باشید ...
