پيراستگى از عيوب و نقايص - عقائد اسلامی در پرتو قرآن عقل و حدیث نسخه متنی

پيراستگى از عيوب و نقايص

يكى ديگر از امتيازات پيامبران اين است كه براى تأمين هدف بعثت كه همان تعليم و تربيت است بايد از يك سلسله عيوب جسمى و روحى كه موجب دورى و تنفر مردم از آنان مى گردد پيراسته باشند؛ مثلاً خشونت و تندخويى، دنائت و پستى، امراض و بيمارى هاى مسرى و بدنامى خانوادگى نداشته باشند؛ زيرا اينها عواملى هستند كه موجب دورى و مايه تنفر مردم مى گردند و هدف بعثت را عقيم مى سازند، از اين رو بايد تمام رهبران آسمانى در همه ادوار زندگى از اين عيوب مادى و معنوى پاك و پيراسته باشند.

در كتاب هاى كلام براى پيشوايان آسمانى، امتيازات ديگرى نيز شمرده اند كه لزوم آنها چندان روشن نيست، اگر چه همه آنها در پيشوايان ما جمع بوده است.

(1). اسراء (17) آيه 88.

(2). يونس(10) آيه‏81.

(3). صف(61) آيه‏6.

(4). طه(20) آيه هاى 29- 32.

(5). همان، آيه 36.

(6). مريم(19) آيه 53.

(7). مناهل العرفان، ص‏63- 64.

(8). فصلت(41) آيه 12.

(9). نحل (16) آيه 68.

(10). قصص(28) آيه‏7.

(11). انعام(6) آيه‏122.

(12). شورى(42) آيه‏51.

(13). عزت الله مجيدپور، نبوغ و علل آن (نقل با تلخيص).

(14). انعام(6) آيه‏50.

(15). نجم(53) آيه 4.

(16). مسأله وحى، ص‏56.

(17). وَ الّذين يكنزونَ الذّهبَ وَ الفضةَ وَلايُنفقونها فى سبيل اذ فبشرهم بعذاب اليم. يَومَ يُحمى عَليها فى نارِجهَنَّمَ فَتُكوى بِها جباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُم وَ ظُهُورُهُم هذا ماكَنزتُم لاَنفُسِكُم فَذُوقُوا ما كُنتُم تَكنِزُونَ؛.

(و كسانى كه طلا و نقره را گنجينه (و ذخيره و پنهان) مى سازند و در راه خدا انفاق نمى كنند به مجازات دردناكى بشارت ده! در آن روز كه آن را در آتش جهنم گرم و سوزان كرده و با آن صورت ها وپهلوها و پشت هاى شان را داغ مى كنند (و به آنها مى گويند:) اين همان چيزى است كه براى خود اندوختيد (و گنجينه ساختيد) پس بچشيد چيزى را كه براى خود مى اندوختيد (توبه (9) آيه 35).

(18). يعنى به حقيقت گفتار گوينده توجه كن و شخصيت او را در تشخيص حق و باطل در نظر مگير.

(19). لازمه جلب اعتماد اين است كه پيامبر در تمام حالات و ادوار زندگى، خواه پيش از بعثت و خواه پس از آن از گناه و آلودگى پيراسته باشد، زيرا يك اعتماد صددر صد و بدون دغدغه در صورتى امكان پذير است كه از شخص مطلقاً گناهى ديده نشود. اشخاصى كه پاسى از عمر خود را در گناه صرف مى كنند، سپس راه توبه را پيش مى گيرند، اگر چه مى توانند تا حدودى اعتماد مردم را به خود جلب نمايند، ولى يك چنين اعتمادى، صد درصد و بدون ترديد خاطر نخواهد بود، بلكه از اين بيان مى توان نتيجه گرفت كه پيامبران بايد هم از گناهان عمدى و هم ازگناهان سهوى پيراسته باشند، زيرا گناه عمدى سلب اعتماد مى كند و گناه سهوى اگر چه موجب سلب اعتماد نمى گردد، ولى لطمه جبران ناپذيرى بر موقعيت انسان وارد مى سازد. گناه سهوى اگرچه كيفر ندارد و انسان در پيش گاه خرد معذور است، ولى در افكار عمومى اثر بدى از خود مى گذارد و موجب دورى مردم مى گردد، خصوصاً گناه سهوى كه از قبيل قتل نفس و مانند آن باشد.

(20). بصائر الدرجات، ص‏134.

(21). بحارالانوار، ج‏17، ص‏108.

(22). محدث بزرگ شيعه مرحوم كلينى در اصول كافى، ج‏1، ص‏273، بابى دارد كه در آن احاديثى از پيشوايان معصوم ه را نقل مى كند كه همراه پيامبر گرامى و ديگر پيشوايان، فرشته اى است با عظمت تر از جبرئيل و ميكائيل كه آنان را از خطا و اشتباه مصون مى دارد. گويى سرشت انسان خطاخواه و اشتباه كار است، امّا چنين نيروى مرموز و پاسدار الهى، آنان را از لغزش خطا صيانت مى كند. حالا حقيقت چنين روح القدس و فرشته با عظمت تر از جبرئيل چيست، كه پيوسته با پيامبر و امام همراه است، مورد بحث ما نيست.