بررسى هاى آينده به روشنى ثابت خواهد كرد كه اعجاز قرآن منحصر به فصاحت، بلاغت، زيبايى الفاظ، عمق معنا، بداعت و ابتكارى بودن مضامين آن نيست، بلكه قرآن از جهات مختلف و ديدهاى گوناگون معجزه است، ولى تحدّى قرآن در آن زمان فقط در ظاهر قرآن خلاصه مى شد و اگر قرآن، ملل عرب را براى مبارزه و مقابله مى طلبيد، منظور معارضه در همين جهت بود و بس.به عبارت روشن تر، قرآن از جهات مختلف معجزه است، اما عرب دوران جاهلى از اين جهات فقط يكى را درك مى كرد و آن زيبايى الفاظ و بداعت و تازگى معانى، دل ربايى تعبير، رسايى عبارات، شيوايى و شيرينى بيان و علو مضامين و كشش و جذبه اسلوب آن بود و جهات ديگر اعجاز قرآن به مرور زمان بر اثر گسترش بينش ها و عميق گشتن ديدها براى بشر روشن گرديد.آنان چنان تحت تأثير اين امور قرار مى گرفتند كه پس از شنيدن چند آيه دربرابر عظمت آن مات و متحير مى شدند و نمى دانستند كه درباره آن چه بگويند و تحدى آن و عجز و ناتوانى خويش را چگونه توجيه كنند.اكنون به نقل چند گواه تاريخى از داورى فصيحان عرب درباره قرآن بسنده مى كنيم و هدف از انعكاس آن دو مطلب است:.1. اعتراف استوانه هاى بلاغت و استادان سخن به عجز و ناتوانى خويش در برابر قرآن؛.2. اين كه محور تحدى قرآن در نظر آنان موضوع فصاحت، بلاغت، جذبه و كشش خارق العاده قرآن بود.
لطفا منتظر باشید ...
