در اين جا ممكن است گفته شود كه اگر قرآن پناهگاه امت و مرجع قطعى مسلمانان در مسائل اختلافى است، چرا امت در مواقع اختلاف به جاى رجوع به امام، به كتاب آسمانى مراجعه نكند و از اين ثقل اكبر بهره نبرد.پاسخ آن روشن است، زيرا كسى منكر داورى قرآن و قاطعيت حكم و بيان او در مسائل اختلافى نيست، ولى قرآن مجيد با تمام گويايى كه دارد و با تمام قاطعيتى كه در طرح مطالب از خود نشان مى دهد، پس از پيامبر پيوسته مستمسك همه فرقه هاى اسلامى بوده و هر ملتى با ظواهر قرآن بر معتقدات خود استدلال كرده است.گروه اشاعره بر معتقدات خود با قرآن استدلال مى كرد هم چنان كه معتزله كه در نقطه مقابل آنان قرار داشت، نظرهاى خود را با آيات قرآن توجيه مى نمود. گروه خوارج، بديهى ترين و فطرى ترين مسأله، يعنى لزوم حاكميت در ميان ملت را منكر مى شد و بر عقيده خود به آيه (اِن الحُكمُ اِى ذ) استدلال مى كرد، تمام فرقه هاى اسلامى بر قرآن تكيه مى كردند و عقايد خود را موافق قرآن معرفى مى نمودند.قرآن براى گروهى مى تواند حجت قاطع و رأى فاصل باشد كه با ذهن خالى و بدون آراى پيشين و بدون پيش داورى هاى غلط، رو به قرآن آورند و به جاى استادى بر قرآن، در برابر آن شاگردى كنند، اما براى گروه هايى كه با صدها پيش داورى مجهز و آماده شده اند و عواملى آنان را در عقايد خويش پا برجا كرده است نمى تواند قاضى و داور، هادى و راهنما و روشنگرباشد.قرآن مجيد، حجت صامت و ساكت است، يعنى نمى تواند در برابر گروه هاى لجوج و عنود و بدفكران و كج انديشان و خودخواهان و پيش داوران، برخيزد و از خود دفاع كند و سوء استفاده آنها را روشن و آشكار سازد و مشت آنها را باز كند.اين كار بر عهده قرآن ناطق، حجت گويا و امام حى است كه در پرتو علم وسيع و گسترده و عصمت و مصونيت الهى ازقرآن دفاع كند و دست سوداگران را ازآن كوتاه سازد و بى پايگى و تأويل هاى ناروا و تفسيرهاى غلط را روشن سازد.
لطفا منتظر باشید ...
