عقيده به زندگى پس از مرگ و اعتقاد به كيفر و پاداش اعمال، نقش بزرگى در آرامش روانى و امنيت اجتماعى ما دارد. آرامش روانى، اثر فردى و امنيت، اثر اجتماعى آن است. اينك درباره آرامش روانى و آثار فردى عقيده به معاد بحث مى كنيم.بشر هر چند در پرتو قدرت صنعت و تكنيك، درهاى فضا را به روى خود گشوده و انسان هايى را به ماه فرستاده و بازگردانيده است و از قلب و كليه هاى مصنوعى به جاى طبيعى آن استفاده كرده است، ولى در برابر اين پيروزى چشم گير علمى، به سكونت خاطر و آرامش روانى كه زيربناى يك زندگى سعادتمندانه را تشكيل مى دهد، دست نيافته است و بلكه به موازات پيشرفت صنعت و دانش هاى مادى، مشكلات روانى وى افزايش يافته است.عوامل و مشكلات روانى و ناراحتى هاى روحى او جهت هاى گوناگونى دارد كه موضوعات زير ازعلل چشم گير آن به شمار مى آيند:.1. ماديگرى بى حد و حساب؛.2. شدايد و مصايب؛.3. انديشه مرگ.اينك هر يك از اين سه عامل را به گونه اى توضيح مى دهيم.جهان سرمايه دارى براى فزونى كالاهاى خود وسايل ارتباط جمعى را در تمام نقاط جهان به استخدام خود در آورده است و در اكثر طبقات نسبت به مظاهر مادى، ازويلا، ماشين و تجملات زندگى، اشتهاى كاذبى پديد آورده است كه به هيچ وجه اشباع نمى گردد. اكثريت مردم روى زمين را گروهى تشكيل مى دهند كه فضاى روح و روان آنان را انديشه ماديگرى پر كرده و هدفى جز ثروت اندوزى و بهره گيرى مادى و لذايذ جسمانى ندارند.ناگفته پيداست كه بسيارى از آرزوهاى انسان جامه عمل نمى پوشد و در نتيجه يك نوع ناراحتى و تشويش روانى بر انسان مسلط مى گردد. چه بسا در صورت شدت، به صورت يك خوره خطرناك كه خورنده اعصاب و آرامش روحى است در مى آيد.عامل دوم براى ناراحتى ها موضوع مصايب و شدايد است. هر فردى در طول زندگى خود، با محروميت ها، شكست ها، فقدان عزيزان، بلاهاى زمينى و آسمانى و... روبه رو مى گردد و فشار هر يك از اين عوامل بر روح و روان انسان به اندازه اى است كه گاهى انسان را به فكر خودكشى و درهم شكستن قفس زندگى مى اندازد.بالاتر ازآن، انديشه فنا و مرگ است كه خود عامل سومى براى بروز ناراحتى هاست زيرا هر فردى مى داند كه پس از اندى، رشته زندگى او گسسته خواهد شد و شربت تلخ و جانكاه مرگ را خواهدنوشيد.اعتقاد به معاد، اثرات نامطلوب اين عوامل سه گانه و عوامل ديگرى را كه فعلاًمجال بازگويى آنها نيست كاملاً خنثى مى سازد، زيرا اولاً، در مكتب اعتقاد به خدا و معاد، دنيا و تمام وسايل زندگى آن، ارزش وسيله اى دارد نه هدفى. آنها براى انسان ساخته شده اند نه انسان براى آنها، بنابراين دليل ندارد كه انسان در خود چنين اشتهاى كاذبى پديد آورد و حرص و آز خود را روزافزون سازد و سپس گرفتار اثرهاى نامطلوب و واكنش هاى روحى آن گردد.به عبارت ديگر انسان با ايمان، زندگى جهان را معبر و گذرگاهى بيش نمى داند. اگر در اين گذرگاه وسيله لذتِ بيشتر تأمين نگردد، هرگز ناراحت نمى شود و پيوسته به زندگى جاودانى مى انديشد، نه زندگى موقت.ثانياً، مذهب در تعاليم خود، كيفرهاى سختى براى گروه متجاوز، مسرف و حد و مرزنشناس، تعيين كرده است و انديشه جزاهاى اخروى، ريشه هر نوع آرزوهاى باطل و گرايش هاى بى حد و حساب را در فكر انسان مى سوزاند و دست انسان را در آلودگى به دنيا مى بندد و در قلمرو زندگى يك چنين انسان معتقد به معاد، عوامل آزار دهنده كمتر پيدا مى شود.اعتقاد به معاد مشكل مصايب و شدايد را به گونه اى روشن حل كرده است، زيرا گذشته از اين كه حوادث جهان، نتيجه تقدير خداوند حكيم است، هر نوع صبر و بردبارى در برابر مصايب داراى پاداش بزرگ نيز مى باشد و همين پاداش بزرگ مصيبت ها را در نظر انسان كوچك و سبك جلوه مى دهد.در مكتب اعتقاد به معاد، عامل سومى، به نام (انديشه فنا) وجود ندارد و در نظر پيرو اين مكتب، رشته زندگى پس از مرگ گسسته نمى شود و مرگ دروازه ابديت است. چيزى كه هست انسان بايد براى زندگى پس از مرگ، توشه اى بيندوزد و از عواملى كه مايه ناراحتى در سراى ديگر است بپرهيزد..
لطفا منتظر باشید ...
