دانشمندان دلايل جاودانى بودن انسان را با بيان هاى گوناگون ثابت نموده اند، يكى از آنها اين است كه انسان هميشه توجه به آينده دارد و يكى از آرزوهاى او جاويدان ماندن است؛ ميل به جاودان ماندن در تمام انسان ها موجود است. جان داران از خطى كه جان آنها را تهديد مى كند مى گريزند و همگى ميل به حفظ حيات و زندگى موجود خود دارند و در انسان علاوه بر اينها آرزوى خلود و ابديت نيز هست و از آن جا كه در نظام طبيعت هيچ ميلى گزاف و بيهوده نيست، مى توان آن را گواه بر بقاى انسان پس از مرگ دانست. به عبارت ديگر، هر ميل و احساسى كه در انسان به صورت اصيل خود نمايى كند، خود گواه بر وجود كمال بالاترى است كه اين حس آن را تعقيب مى كند؛ مثلاً حس كنجكاوى كه پديد آورنده علوم و صنايع است، خود گواه بر وجود علومى است كه به آن حس، عليت و تحرك مى بخشد؛ حس زيبا خواهى و زيبا دوستى دليل بر وجود زيبايى هاست كه اين حس آنها را تعقيب مى كند؛ حس تشنگى گواه بر وجود آب است، اگر آب نبود تشنگى وجود نداشت و همين طور اگر جاودانگى، خلود و ابديت براى انسان نبود، ميل به آن در نهاد او قرار داده نمى شد.قرآن مجيد هم هدف از آفرينش انسان را بازگشت به سوى خدا كه نشانه خلود و جاودانى بودن اوست، بيان مى كند:.اَفَحسبتُم اَنَّما خَلَقناكُم عَبَثاً وَ اَنَّكُم اِلينا لاتُرجَعُون؛(3).آيا تصور مى كنيد كه شما را بيهوده آفريده ايم و شما به سوى ما باز نخواهيد گشت.و نيز در روايات وارد شده است كه مرگ كوچ كردن از منزلى است به منزل ديگر (نه اين كه نيستى و فنا باشد).
لطفا منتظر باشید ...
