قرآن كريم مىفرمايد: و لا تحسبن الذين فيلوا فى سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون (169 آل عمران) با توجه به مسئله بقاى ارواح پس از مرگ كه در مورد همه افراد بشر صادق است، بنابر اين، حيات خاصى كه در آيه مذكور براى شهداى راه خدا، مطرح مىشود به چه معناست؟ آيا چيزى غير از بقاى روح آنهاست؟ اگر چنين حيات مراد است، بنابراين، اختصاص به شهدا ندارد؟استاد: البته جنبه بقاى نفوس، امر هامى است، اختصاص به نفوس شهيد و غير شهيد ندارد، ما برهان داريم كه عام برقرارند و ارواح پس از بدن، باقى هستند، بنابر اين، حيات شهدا يك جنبه روحى و معنوى خاصى دارد. اين، يك حيات تشريفى فوق آنهاست. در همين دنيا، مىگوييم فلانى زنده است، زندگى دارد، امام در واقع مرگ تدريجى است.همه احياء هستند، اما آن قيد عند ربهم احياء را مىخواهند، درست است كه همه اشياء عند الله محشورند، اما اين يك تشريف مقامى است، اعلام رتبه وجودى شى ء است.همه احياء هستند، امام آن قيد عند ربهم احياء را مىخواهد، درست است كه همه اشياء عندالله محشورند، اما اين يك تشريف مقامى است، اعلام رتبه وجودى شى ء است.در باب علم كتاب كافى، حديثى از امام صادق عليه السلام است كه: من علم لله و عمل لله و علم لله دعى فى الملكوت عظيما درست استكه يك پشه هم عظيم است، موريانه و مورچه هم عظيمند، اما است عظيم، عنوان ديگرى است، به هر حال، عند ربهم حساب ديگرى است: عندربهم يرزقون. در دنيا عند الله بودند، در آن جا هم هستند، تا در اينجا عنداللهى نشوند، آنجا عندالله نيستند، اينجا فى مقعد صدق اند، آنجا هم فى مقعد صدق اند.تا اينجا كس وقف حق نباشد، آنجا عندالله نيست، ريشه مقامات آنجا اينجاست. كسى ممكن است شب و روز را به سر برد و ما ندانيم چه كار مىكند، اما عندالله است.آنچه كه اينجا مىفهمد به همين فهم و بينش اش، آنجا هم محشور است. الدنيا مزرعه الاخره خوب حرفى است. هر كس اينجا هر چه كاشت، فردا همان را درو مىكند.امام رضا عليه السلام به شخصى در روايتى كه ما همه آنرا روى منبرها مىخوانيم فرمودند: هر چه را دوست دارى، با آن محشورى، و لو محبوب تو، سنگى باشد. ببينيد چه كسى را دوست داريد، با هر كسى محشورى، با هم او خواهى بود. خوشا به حال كسانى كه با خدا همنشين اند، آنجا هم با خدا همنشين اند.(1020)
لطفا منتظر باشید ...
