تنبیه الغافلین و تذکرة العارفین جلد 1

(فالقلوب قاسية عن حظّها) پس دل‏ها سختند از قبول كردن بهره سودمند خود. (لاهية عن رشدها) غافلند از طلب هدايت خود.

(سالكة في غير مضمارها) سلوك كننده‏اند در غير ميدان بسيار منفعت خود كه آن ميدان با وسعت شريعت است. (كانّ المعنىّ سواها) گوييا خواسته شده به نصايح غير از آن دل‏ها است. (و كانّ الرّشد في احراز دنياها) و گوييا كه راه راست در گرد آوردن متاع دنيا است و حال آنكه در نهايت مذمّت است در نظر دانا. بعد از اين تخويف مى‏فرمايد: مردمان را از اهوال صراط و ترغيب مى‏نمايد ايشان را بر تقوا و مى‏گويد: (و اعلموا) و بدانيد اى مردمان.

(انّ مجازكم على الصّراط) آنكه محل گذشتن شما پل صراط است.

از امام حسن عسكرى (صلوات اللّه عليه و على آبائه الكرام) منقول است كه صراط، دو است. يكى صراط دنيوى كه عدم تقصير است در عبادت و ثابت بودن بر استقامت و ميل نكردن به عوايق دنيا و توجّه نمودن به حضرت مولى و دوّم صراط اخروى، هر كه بر صراط دنيا مستقيم است به اين طريق كه عقيده صحيحه دارد و عمل پسنديده، بر صراط آخرت ايمن از عذاب جحيم است. پس اى غافلان زمانه متنبّه شويد و بر صراط مستقيم شريعت ثابت قدم باشيد كه عبور شما بر اين صراط است.

(و مزالق دحضه) و بر مواضع لغزيدن قدم‏ها بر آن. (و اهاويل زلله) و بر خوف‏هاى لغزيدن آن. (و تارات اهواله) و بر تكرار هول‏ها و ترس‏هاى آن مرّة بعد اخرى. (فاتّقوا اللّه) پس بترسيد از خدا.

(تقيّة ذي لبّ) همچه ترسيدن صاحب عقل.

(شغل التّفكّر قلبه) كه مشغول ساخته باشد انديشه آخرت، دل او را از خيالات‏