تنبیه الغافلین و تذکرة العارفین جلد 1

(و خبط سادرا) و خبط كرد و روى به فساد آورد در آن حال كه بازى كننده بود در ملاهى. (ماتحا في غرب هواه) آب كشنده بود در دلو هوا و هوس خود.

استعاره فرموده لفظ «غرب» را از براى آنچه پر كرده بود در صحايف اعمال از گناهانى كه بيشتر از هواى نفس خواسته، و ثواب خود را به آن كاسته. (كادحا سعيا لدنياه) رنج كشنده، جهد نماينده از براى دنياى خود.

(في لذّات طربه) در لذّت‏هاى خوشى خويش.

(و بدوات اربه) و در خاطر درآمدهاى حاجت، يعنى حاجت‏هايى كه به خاطر او خطور كرده باشد. (ثمّ لا يحتسب رزيّة) پس گمان نمى‏دارد مصيبتى را كه برسد به او. (و لا يخشع تقيّة) و نمى‏ترسد از محذورى و بليّتى كه رخ نمايد به او. (فمات في فتنته) پس مرد در فتنه روزگار.

(غريرا) در حالتى كه غافل بود از غضب كردگار. (و عاش في هفوته) و زيست در لغزيدن خود از طريق شريعت.

(يسيرا) در اندك زمان. (لم يفد عوضا) فايده نگرفت عوضى را در دنيا، از آنچه فوت كرده از امور عقبى. (و لم يقض مفترضا) و قضا نكرد فرض شده را. (دهمته) هجوم كرد بر او ناگاه.

(فجعات المنيّة) اندوه‏ها و دردهاى مرگ.

(في غبّر جماحه) در بقاياى زمان شتافتن در پى هواى خود.

(و سنن مراحه) و در طريقه نشان خود. (فظلّ سادرا) پس گشت متحيّر و افكار. (و بات ساهرا) و شب گذرانيد بيدار، يعنى به بيدارى شب را به روز آورد.

(في غمرات الالام) در سختى‏هاى دردها.