جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید جلد 1

گفت: آرى. زبير پاهاى خود را برهنه كرد و وضو ساخت و چون به نماز ايستاد، ناگهان ابن جرموز بر او حمله كرد و او را كشت و سرش و شمشير و انگشترش را برداشت و بر جسدش اندكى خاك ريخت و پيش احنف برگشت و به او خبر داد.

احنف گفت: به خدا سوگند نمى‏دانم خوب كرده‏اى يا بد. اينك پيش على (عليه السلام) برو و به او خبر بده. او پيش على (عليه السلام) آمد و به كسى كه اجازه مى‏گرفت گفت: به على بگو عمرو بن جرموز بر در است و سر و شمشير زبير همراه اوست. آن شخص او را به حضور على در آورد. در بسيارى از روايات آمده است كه ابن جرموز سر زبير را نياورد و فقط شمشيرش را همراه داشت. على (عليه السلام) به او گفت: تو او را كشته‏اى گفت: آرى. فرمود: به خدا سوگند پسر صفيه ترسو و فرومايه نبود، ولى مرگ و سرنوشت شوم او را چنين كرد. و سپس فرمود: شمشيرش را بده و ابن جرموز آنرا به على (عليه السلام) داد و او آن را به حركت در آورد و گفت: اين شمشيرى است كه چه بسيار از چهره پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اندوه زدوده است.

ابن جرموز گفت: اى امير المومنين جايزه من چه مى‏شود فرمود: همانا من شنيدم پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود: «كشنده و قاتل پسر صفيه را به آتش مژده بده». ابن جرموز نوميد بيرون آمد و اين ابيات را سرود: «سر زبير را پيش على بردم و بدان وسيله از او پاداش مى‏خواستم. او به آتش روز حساب مژده داد، چه بد مژده‏يى براى صاحب تحفه گفتم اگر رضايت تو نمى‏بود كشتن زبير كار ياوه‏يى بود. اگر به آن خشنودى، خشنود باش و گرنه مرا بر عهده تو پيمانى است و سوگند به خداوند كسانى كه براى حج محرمند يا از احرام بيرون آمده‏اند و سوگند به خداوند جماعت و الفت و دوستى، كه پيش من كشتن زبير و ضرطه بزى در ذو الحجفه يكى و برابر است.» عمرو بن جرموز همراه خوارج نهروان بر على (عليه السلام) خروج كرد و در آن جنگ كشته شد.