جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید جلد 1

پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرموده‏اند: نه سرايت است و نه مرغى كه از گور در آيد و نه مارى.

ذو الاصبع هم چنين سروده است: «اى عمرو اگر دشنام دادن و نكوهش مرا رها نكنى، چنان ضربتى به تو مى‏زنم تا مرغ جانت بانگ برآورد كه مرا سيراب كنيد و انتقام خونم را بگيريد.» و آورده‏اند كه چون ليلى اخيليه كنار گور توبة بن حمير ايستاد و بر آن گور سلام داد، ناگهان از آن گور جغدى ناله‏كنان بيرون پريد و ناقه ليلى از آن جغد ترسيد و او را بر زمين زد و ليلى مرد و بدينگونه اين ابيات توبة بن حمير كه مى‏گويد: «اگر من در گور و زير سنگ لحد باشم و ليلى اخيليه بر من سلام دهد، با شادى پاسخ مى‏گويم و مرغ جانم از گور ناله كنان به سوى او خواهد پريد»، مصداق پيدا كرد. توبه و ليلى به روزگار بنى‏اميه بوده‏اند.

اعراب در چگونگى پرستش بتها هم مختلف بودند برخى از آنان براى بتها نوعى مشاركت با خداوند متعال را اعتقاد داشتند و لفظ شريك را هم بر بتها اطلاق مى‏كردند و از جمله در تلبيه حج خود چنين مى‏گفتند: «لبيك اللهم لبيك. لا شريك لك.

الا شريكا هو لك. تملكه و ما ملك.» و برخى از ايشان بر بتها لفظ شريك اطلاق نمى‏كردند، بلكه آنها را وسيله و سبب تقرب به خداوند سبحان مى‏دانستند و آنان همانهايى هستند كه به نقل قرآن مجيد چنين مى‏گفتند: «ما آن بتان را نمى‏پرستيم مگر آنكه ما را به درگاه خداوند نزديك سازند».