جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید جلد 7

تكيه كنيم، ما هم بايد همان‏گونه كه نياكان ما ساختند و رفتار كردند، بسازيم و رفتار كنيم.» منصور آن نامه‏ها را گرفت و همه را نگريست و بر همه توقيع كرد كه نياز صاحب نامه بر آورده شود.

محمد بن جعفر مى‏گفته است: از پيش منصور بيرون آمدم، در حالى كه هم سود بردم و هم سود رساندم. مبرد به عبد الله بن يحيى بن خاقان گفت: خداى كار تو را قرين صلاح بدارد من در باره فلان كس پيش تو شفاعت مى‏كنم. عبد الله بن يحيى گفت: شنيدم و اطاعت مى‏كنم و در مورد كار او چنين رفتار خواهم كرد، هر كاستى بر عهده من است و هر افزونى كه شد براى او خواهد بود. مبرد گفت: خداوند عمرت را طولانى بدارد كه تو چنانى كه زهير گفته است: «پناهنده‏اى كه به سوى ما آمد، بيم و اميد او را آورده است، ما براى او ضمانت كرديم و به سلامت ماند، كاستى او بر عهده ماست و افزونى از آن اوست.» ابن ابى الحديد سپس ابيات ديگرى را هم در اين معنى شاهد آورده است.

حكمت (62)

اهل الدنيا كركب يسار بهم و هم نيام. «اهل دنيا همچون مسافرانى هستند كه ايشان را مى‏برند و آنان خفتگان‏اند.» اين تشبيه صورت حالى است كه ناچار صورت مى‏گيرد، من هم در نامه تسليتى كه براى يكى از دوستان خود نوشته‏ام، همين معنى را مورد استفاده قرار داده‏ام.