تأليف: حضرت آية اللَّه، استاد محمد تقى مصباح يزدى
مقدمه
بى شك آئينه جان آدمى جز در پرتو انوار الهى فروغ نمى يابد و زنگار دل جز با اكسير كلام ربوبى زدوده نمى شود و عطش سوزان فطرتش جز با شراب طَهور معنوى سيراب نمى گردد و عنقاى بى قرار او جز در بزم وصال يار آرام نمى گيرد، آرى: «فى مقعدِ صدق عند مليك مقتدر» و رسولان الهى هر يك مشعلى بوده اند فراراه بشريت تا راه آدميت را فراروى انسان بگشايند و او را از خاك تا خدا و از مُلك تا ملكوت پرواز دهند. آنان جوهرِ حكمت و حقيقت معرفت را در صدف وحى يافتند و اوج عروج انسان زمينى را در سطر سطر كتب آسمانى خويش رقم زدند. معراج حقيقى آدمى را در عبوديت و بندگى او در آستان بارى ديدند و از سر اخلاص و صفا انسان را به كوى دوست فراخواندند كه:«يا ايتها النفسُ المطمئنةُ ارجعى إلى ربكِ راضيةً مرضيةً فادخُلى فى عبادى و ادخلى جنَّتى» و بى ترديد لذّتى كه در پرتو ايمان به خدا حاصل مى شود، برتر و بالاتر از همه لذائذ ديگر است. اولياء خدا را بنگر كه هرگز مقام توكل و رضا، مرتبه زهد و تقوى و نعمت بريدگى از دنيا را با هيچ چيز معاوضه نمى كنند. «فلا تعلم نفسٌ ما اُخفي لهم من قُرّةِ أَعيُنِ»
لطفا منتظر باشید ...
