راهیان کوی دوست نسخه متنی

فرجام و سرانجام كار آنان كه به اعمال زشت و كردار بد پرداختند، اين شد كه به حق كافر شدند و آيات خدا را تكذيب كرده، به تمسخر گرفتند.

(وقتى انسان به مقتضاى ايمانش عمل نكند، رفته رفته، ايمانش متزلزل مى گردد و در نهايت با از دست رفتن ايمان، در زمره كافران قرار مى گيرد).

دسته ديگر، كسانى هستند كه به آخرت توجه دارند، ولى توجه آنان به دنيا بيشتر است، يا يكسان به دنيا و آخرت توجه دارند و محبت به دنيا و آخرت را در هم مى آميزند، چنانكه خداوند مى فرمايد:

«و آخَرُونَ اِعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلا صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً...» (1)

برخى ديگر به گناهان خود اعتراف كردند، عمل صالح و كار ناشايست را در هم مى آميختند.

در برابر دنياگريان، دوستداران و اهل آخرت قرار دارند. آيات و رواياتى كه در ستايش اهل آخرت وارد شده، ناظر به اين گروه است و البته آنها نيز به مراتب و دسته هايى تقسيم مى گردند: در درجه اول و در رأس آنها، كسانى هستند كه اصالتى براى دنيا نمى بينند و دنيا براى آنها جاذبه اى ندارد و به جهت فرمان و دستور خدا به زندگى دنيا و تأمين نيازهاى مادى مى پردازند. از آن رو به تماشا و نظاره پديدهاى دنيا مى پردازند كه آيات و نشانه هاى خداوندى و مظهر و تجليگاه صفات الهى است و در واقع آيينه اى است كه در آن، رخ محبوب و صفات و آثار او را به تماشا مى نشينند. شايد گفتن اين مطالب به زبان، كار آسانى باشد؛ ولى در عمل دشوار است كه انسان به اين نگرش و باور دست يابد. به مقامى راه يابد كه هيچ توجهى به دنيا نداشته باشد و دنيا را تنها آيينه خداوند و وسيله اى براى دست يابى به سعادت ابدى به شمار آورد. البته جويندگان سعادت ابدى نيز متفاوتند: برخى سعادت را در بهشت و لذايذى مى بينند كه شبيه لذت هاى دنياست، بالاتر از اينها كسانى هستند كه تنها به خدا

1- توبه/102.