بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
حالى كه گرفتاريها به دست من گشوده مى شود، بنده من به ديگرى اميد بسته است و وقتى من، بى نياز و بخشاينده ام و كليد درهاى بسته تنها در دست من است و آن را در برابر درخواست كننده مى گشايم، چگونه بنده ام دست نياز به سوى غير من دراز مى كند و به او اميدوار است؟بحث مزبور را با حديث ديگرى از امام صادق (عليه السلام) تعقيب مى كنيم:حسين بن عُلوان مى گويد: براى كسب علم و دانش در مجلسى نشسته بودم و هزينه سفر من تمام شده بود، يكى از دوستان به من گفت: براى اين گرفتارى به چه كسى اميدوارى؟گفتم: به فلانى.گفت: به خدا سوگند، حاجتت برآورده نمى شود و به آرزوى خود نخواهى رسيد و خواسته تو تحقّق نمى يابد.اينكه او كلامش را با سوگند به خدا بيان كرد، مايه تعجّب و شگفتى حسين بن عُلوان گرديد، لذا به او گفت:«وَ ما عَلَّمَكَ رَحِمَكَ اللّهُ؟»تو از كجا مى دانى؟ خدا تو را بيامرزد.وى در جواب گفت: از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه فرمود:در يكى از كتابها خوانده ام كه خداى متعال فرموده است: به عزّت و جلالم و به بزرگوارى و رفعت و استيلايى كه بر عرش دارم سوگند، هر كس كه به غير من اميد بندد نااميدش خواهم كرد و نزد مردم به او جامه خوارى مى پوشانم و او را از تقرّب به خود مى رانم و پيوندش را از خود مى برم.در ادامه اين روايت خداى سبحان اين نكته را يادآور مى شود: سختى و گرفتارى را من براى بنده ام پيش مى آورم و ايجاد و رفع آن فقط به دست من است، آن وقت چگونه او دست نياز به سوى ديگرى دراز كرده، به غير من دل مى بندد، در صورتى كه آنها در به وجود آوردن سختيها نقشى نداشته و قطعاً در برطرف ساختن آن نيز قدرت و توانايى نخواهند داشت:
لطفا منتظر باشید ...
