دومين ويژگى - راهیان کوی دوست نسخه متنی

شكم بارگى است. در مقابل، اهل آخرت پرخور و شكم باره نيستند، بلكه به اندازه نياز و ضرورت و در حدى كه براى عبادت و انجام وظايف توان داشته باشند، غذا تناول مى كنند، آن هم نه به جهت لذت بردن از خوردنى هاى دنيا بلكه براى كسب نيرو.

دومين ويژگى

خنده فراوان است. اهل دنيا همواره مى خندد، چون در انديشه آخرت نيست و از خدا نمى ترسد، اگر به فكر عاقبت خود بود و از خدا مى ترسيد، بى خيال عمر خود را به خنده و شادى هاى بى حد نمى گذراند. اما اهل آخرت و كسى كه در انديشه آخرت است، گر چه براى آخرت خود تلاش مى كند، ولى هميشه نگران عاقبت خويش است كه نكند خداازاو راضى نگردد و از نعمتهاى بهشتى محروم شود. بنابراين دلش آرام و آسوده نيست كه وقت خود رابه گفتگوهاى بى ثمر و خنده هاى مستانه سپرى سازد.

مؤمن در ظاهر خندان و همواره تبسم بر لبهاى او نقش بسته است (قيافه او در هم كشيده و عبوس نيست، تا ديگران از ديدن او ناراحت شوند، بلكه با چهره اى شاد و بشّاش ظاهر مى گردد و با ديگران خوشروست) ؛ ولى در باطن در هراس است و نگران عاقبت خويش است. در همان حال كه در بين جمع شاد است و به روى آنها مى خندد، در ته دل نگران است كه كارش به كجا مى انجامد. آيا به وظيفه خود عمل كرده است، آيا گناهانش بخشوده مى شود؟ و هيچ گاه ازاين نگرانى ها راحت نمى شود.

سومين ويژگى

پرخوابى است. كسى كه به فكر آخرت خود و نگران آينده خويش نباشد، راحت و آرام مى خوابد و از جمله خواسته هاى او زياد خوابيدن است. بالطبع وقتى انسان پرخورى كند سنگين مى شود و در نتيجه خواب بر او مسلط مى گردد. وقتى بيدار است، تمام توجه اش به اين است كه از لذتهاى دنيا بهره برد و شكم خود را از غذاهاى لذيذ و رنگارنگ پرسازد، وقتى خسته شد دنبال جاى آرام و بستر نرمى است كه در آن بخوابد! در مقابل اهل آخرت نمى خواهد لحظه اى از عمرش بيهوده به خواب بگذرد، چشمانش به خواب مى رود؛ ولى دلش بيدار است.