يازدهمين ويژگى - راهیان کوی دوست نسخه متنی

علاقه دارند و طبيعى است كه در خواب نيز دلشان متوجه اوست؛ پس دلشان به خواب نمى رود.اگرانسان در خواب نيزاين حالات را داشته باشد، گويا عمرش دو برابر گرديده، چرا كه خوابش هدر نمى رود و گويا در هنگام خواب بيدار است و به خدا توجه دارد. شايد كسانى كه به اين مقام دست يافته اند، مسائل را در خواب روشنتر و واضح تر از بيدارى درك مى كنند، چون در آن هنگام روحشان تمركز بيشترى دارد و كمتر به تدبير بدن مى پردازد و به جهت اين فراغت، درك و شهودهاى روح در عالم خواب قويتر است.

مرحوم ميرزا جواد آقاى ملكى تبريزى در يكى از كتابهايش مى نويسد كه من كسى را سراغ دارم ـ ظاهراً حالت خودشان را بيان مى كنند ـ كه در هنگام خواب، معرفت نفس برايش حاصل گشته و از عظمت حالتى كه درك كرده بود، از خواب بيدار مى شود.

«اَعْيُنُهُمْ باكِيَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ ذاكِرَةٌ»

يازدهمين ويژگى

چشمشان گريان و دلشان همواره به ياد خداست.

خداوند مى فرمايد:

«وَ اَمّا مَنْ خَافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى فَاِنَّ الْجَنَّةَ هِىَ الْمَأْوَى» (1)

و هر كس از حضور در پيشگاه با عظمت ربوبى ترسيد و از هواى نفس دورى جست، همانا بهشت جايگاه ابدى اوست.

اولياى خدا و خوف از عظمت الهى

همواره خوف و خشيت از خدا بر دل اهل آخرت حاكم است و اين حالت، در اين افراد، بسيار برجسته است. در واقع خوف آنها از نتايج اعمال و يا از غفلت و خطا و لغزشى است كه احياناً از آنها سر مى زند و عاقبتشان را تيره مى سازد. اما

1- نازعات/41 ـ 40.