دوازدهمين ويژگى - راهیان کوی دوست نسخه متنی

گاهى در زندگى جريانهايى رخ مى دهد، كه بر اثر آن عموم مردم غافل مى گردند و خود را مى بازند، حال اين جريانها مى تواند وحشت آور باشد و مى تواند شورانگيز باشد؛ به هر جهت در مقابل آن شادى يا ناراحتى، انسان همه چيز را فراموش مى كند و تمام توجه او معطوف آن رخداد و جريان مى گردد؛ ولى اهل آخرت در همان حال كه عموم مردم به غفلت مبتلا مى شوند، متوجه خدا هستند.

«رِجالٌ لاّتُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لابَيْعٌ عَنْ ذِكْرِاللّهِ...» (1)

مردانى كه هيچ كسب و تجارتى آنان را از ياد خدا غافل نمى سازد.

«في اَوَّلِ النِّعْمَةِ يَحْمَدُونَ وَ في آخِرِها يَشْكُرُونَ».

دوازدهمين ويژگى

در آغاز نعمت، حمد و در پايان آن شكر خدا را به جا مى آورند.

وقتى انسان دائماً به خدا توجه داشته باشد، او را فراموش نمى كند و اگر نعمتى در اختيار او قرار گرفت، با توجه به اينكه اين نعمت از خداست او را مى ستايد و پس از بهره بردن از نعمت شكر او را به جا مى آورد. اما اهل دنيا از اول توجه ندارند كه اين نعمت از خداست و آن را دست آورد تلاش خود مى بينند و در آخر نيز خداى را شكر نمى گزارند.

«دُعائُهُمْ عِنْدَاللّهِ مَرْفُوعٌ وَ كَلامُهُمْ مَسْمُوعٌ. تَفْرَحُ بِهِمُ الْمَلائِكَةُ»

دعاى آنان بالا مى رود و سخن آنها پذيرفته مى شود و ملائكه از آنان خشنودند.

اينكه در لسان شرع تعبير مى شود دعا به سوى خدا بالا مى رود، به جهت مقام رفيع الهى و علو و رفعت معنوى است كه خدا دارد و الا العياذباللّه؛ خدا جسم نيست كه در آسمانها جاى گرفته باشد.

به ديگر سخن: فاصله بين عظمت و مقام رفيع خداوند و بين انسانها بى نهايت است و در واقع او غنى محض است و ديگران فقيرند. مقام الهى بالاتر از آن است كه

1- نور/37.