راهیان کوی دوست نسخه متنی

لطف الهى است كه بر اثر محبت خدا به بندگانش به چنين توفيقى دست مى يابند.

محبت بندگان به خدا با محبت او به بندگانش قابل مقايسه نيست: اگر همه محبتهايى كه مادران به فرزندانشان دارند و نيز همه محبتهايى كه ازابتداتا پايان عالم پديد آمده است ومى آيد رادركنار محبت خدا قراردهيم، پى مى بريم كه قطره اى است دربرابر دريا؛ زيرا محبت خدابى نهايت ومحبت ديگران هر چه باشد محدود است.يعنى محبت خدابه هر يك از بندگانش بيش از همه دوستى ها و محبت هايى است كه در عالم وجود دارد.

در حديث قدسى وارد شده است كه شادى و سرور خداوند از توبه بنده اش، بيش از شادمانى كسى است كه در بيابان به خواب مى رود و پس از بيدار شدن مى بيند، شتر و زاد و راحله اش ناپديد گرديده است و هر چه جستجو مى كند شتر و زاد و راحله اش را نمى يابد. گرسنه و نااميد در آستانه مرگ قرار مى گيرد و آن گاه كه تسليم مرگ مى گردد، شتر و زاد و راحله اش را در برابر خود مى بيند.

چنين شخصى از يافتن آذوقه و مايه حياتش، چقدر خوشحال مى گردد؟ خداى متعال از توبه بنده اش بيش از اين شاد مى شود. البته اين تعبيرات نارساست و در حد فهم ما بيان شده است و الا خداوند حالات متغير و متفاوت ندارد. (بالاخره حقايق را بايد با همين زبان براى ما بيان كنند).

دعاى بندگان مؤمن در زير حجابهاى بالاى عرش گردش مى كند، چون خدا دوست دارد سخن آنان را بشنود. در روايتى وارد شده است كه وقتى مؤمن دعا مى كند، خداوند دير دعاى او را به اجابت مى رساند تا بيشتر دعا كند؛ چرا كه خدا دوست دارد صداى او را بشنود. اما افراد ضعيف الايمان و منافق وقتى درخواستى از خدا مى كنند، زود نياز آنها را برآورده مى سازد، چون دوست ندارد صدايشان را بشنود.