راهیان کوی دوست نسخه متنی

نمى شوند و هيچ چيز آنها را از جاى خود تكان نمى دهد. اين افراد ممكن است از لحاظ نيروى بدنى و نيز در انجام كارهاى دنيوى ضعيف باشند و از بدنى لاغر برخوردار باشند، اما همين بدنهاى نحيف و لاغر، هنگامى كه در مقام اطاعت خدا و عبادت او بر مى آيند، آنچنان قوت و نشاط مى يابند كه قابل توصيف نيست و هيچ توانمندى به پاى آنان نمى رسد. ما وقتى به نماز مى ايستيم، اگر كمى نماز طول بكشد ويا اگر امام جماعت كُند نماز بخواند، خسته مى شويم و مرتب اين پا و آن پا مى كنيم، با اينكه در بحبوحه جوانى بسر مى بريم و داراى نشاط و نيرو هستيم.

چه بسا امام جماعت، با سنى نزديك به هشتاد، نود سال براى عبادت بيش از ما قدرت داشته باشد. او در سن كهولت و پيرى از ارتباط با خدا خسته نمى شود، اما ما جوانهاى نيرومند با خواندن دو ركعت نماز خسته مى شويم! پس ارتباطى بين نيروى بدنى و طاقت بر عبادت وجود ندارد، بلكه عشق و علاقه روحى است كه انسان رابراى عبادت و بندگى خدا توانمند مى كند.

علاقه و تمرين دو عامل اساسى براى پيشرفت انسان در دست يابى به هدف است؛ حتى اگر آن هدف در ظاهر دست نايافتنى باشد. كارهاى خارق العاده اى كه برخى افراد انجام مى دهند، مثل حركت هاى «آكروباتيك» و «ژيمناستيك»، براى انسان شگفت آور است و انجام آنها براى ما باور كردنى نيست، ولى برخى با علاقه و تمرين و ممارست توانسته اند به چنين كارهايى دست زنند، چرا كه اگر انسان با علاقه وارد هر رشته اى شود، متوقف نمى گردد و پيشرفت مى كند. اگر واقعا بخواهيم در صدد عبادت و پرستش خداوند برآييم و در اين راه مقاومت كنيم موفق مى گرديم؛ عمده اين است كه دل بخواهد و كشش و جاذبه و عشق در انسان وجود داشته باشد. از آنجا كه نقل داستان اولياى خدا آموزنده است، به نقل داستان يكى از اولياى