راهیان کوی دوست نسخه متنی

ملائكه بدانها نمى رسند، اين روايت نيز به همين معنا اشاره دارد: وقتى ملك الموتاو را قبض روح نمى كند، يعنى مقام او از مقام ملك الموت بالاتر است و آن قدر ترقى كرده كه از چهار ملك مقرب كه يكى از آنها حضرت عزرائيل است، نيز بالاتر رفته تا آنجا كه تنها خداوند متعال عهده دار قبض روح او مى گردد. خداوند در اين باره كه بعد از قبض روح با او چه مى كند مى فرمايد:«وَ لاََفَتِّحَنَّ لِرُوحِهِمْ اَبْوابَ السَّماءِ كُلَّها» همه درهاى آسمان را در برابر روح آنها مى گشايم. ما نمى دانيم خداوند چگونه روح آنها را قبض مى كند و درهاى آسمان چگونه است و چگونه روح از درهاى آسمان عبور مى كند؟ حقيقت اين مطالب براى ما روشن نيست.

براى تقريب به ذهن بايد گفت: مقام عالى قرب الهى به آسمانهاى بس بلند و مرتفع تشبيه گرديده كه تنها اوليا و دوستان خدا را بدان راه است. خداوند درباره مجرمان و تبه كاران مى فرمايد:«... لاتُفَتَّحُ لَهُمْ اَبْوابُ السَّمآءِ وَ لا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتّى يَلِجَ الْجَمَلُ فى سَمِّ الْخِياطِ...» (1) درهاى آسمان به روى آنها باز نمى گردد و هرگز داخل بهشت نشوند، مگر شتر از سوراخ سوزن عبور كند، (يعنى اگر شتر توانست از سوراخ سوزن عبور كند آنها نيز وارد بهشت مى شوند).

درهاى آسمان و ارتباط آن با ورود به بهشت و نيز حقيقت و واقعيت بهشت و محل آن، حقايقى است كه براى ما ناشناخته مانده است؛ ولى هرچه را خدا و معصومين (عليهم السلام) فرمودند بايد پذيرفت و اگر عقلمان به چيزى نرسيد، بدان معنا نيست كه واقعيت ندارد؛ بلكه آنچه آنها فرموده اند حق و مطابق با واقع است و عقل ما ناتوان از درك حقيقت آنهاست. آنگاه كه خداوند روح مؤمنان را قبض مى كند، همه درهاى آسمان به رويشان گشوده مى گردد، سپس روح آنان ازدرهاى آسمان عبور كرده، به بهشت برزخى وارد

1- اعراف/40.