راهیان کوی دوست نسخه متنی

مى شوند. از آنجا كه براى رسيدن به مقامات عالى و رسيدن به قرب الهى هيچ چيز مانع و جلوگير آنها نبود ـ نه در قواى شهوى انحرافى داشتند و نه در قواى غضبى و نه در افكار و عقايد و نه در رفتار و اعمال و نيز در مسائل فردى، اجتماعى و خانوادگى ـ بلكه آنها به همه وظايفشان عمل كردند؛ مانعى سر راه آنها براى ورود به بهشت وجود ندارد. «وَ لاََرْفَعَنَّ الْحُجُبَ كُلَّها دُونى» تمام حجابها و پرده ها از بين من و آنها به كنار مى رود. از مطالبى كه در روايات زيادى وارد شده است و حضرت امام، رضوان الله عليه، مكرر به آن اشاره مى كردند، اين است كه بين انسان و خداى متعال حجابهايى وجود دارد كه، براساس روايات، به دو دسته تقسيم مى شوند:

حجابهاى ظلمانى و حجابهاى نورانى. گرچه بزرگان و علماى اخلاق در اين باره بياناتى دارند، ولى حقيقت اينكه اين حجابها چيست و چگونه آن حجابها بين انسان و خدا حايل مى گردد، براى ما روشن نشده است. بايد پذيرفت كه امثال ما حضور الهى و لذت حضور او را درك نمى كنيم، وقتى خدا را عبادت مى كنيم در اين انديشه ايم كه موجود غايبى را عبادت مى كنيم و گويا او در وراى آسمانهاست.

اما هستند كسانى كه حجاب و فاصله اى بين خود و خدا احساس نمى كنند، بلكه خدا را از همه چيز، حتى از رگ گردن، به خود نزديكتر مى بينند. (1) البته اين موضوع نياز به بحثهاى علمى و فلسفى دارد؛ ولى سربسته بايد پذيرفت كه بين خدا و مخلوقاتش نمى تواند حجابى وجود داشته باشد، چراكه همه هستى در اختيار او و قائم به اراده اوست؛ ولى چون ما از خدا دوريم، اين رابطه (رابطه انسان و خدا) را درك نمى كنيم.

1- اين مطلب اشاره دارد به آيه شريفه: «وَ نَحنُ اَقْرَبُ اِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ»؛ ق/16.