راهیان کوی دوست نسخه متنی

قدرى براى او ارزشمند است كه همه نعمتهاى بهشتى در برابر آن اندك به شمار مى آيد. چطور كسانى كه در اين دنيا به كسى دل بسته اند، پيوسته در آرزوى محبوب بسر مى برند و براى لحظه ديدار تمام سختى ها، گرما و سرما را برخود هموار مى سازند، شبها تا به صبح بيدار مى مانند، تا براى لحظه اى به ديدار محبوب نايل گردند؛ همين طور آنان كه خدا را شناخته اند و محبت او را در دل دارند، برايشان يك لحظه ديدار او به مراتب بالاتر است از هزاران سال بهره مندى از نعمتهاى بهشتى! البته تصور اين معنا براى ما دشوار است.

برخى از افراد نا آشنا به حقايق و معارف الهى، در نوشته ها و گفته هاى خود مطرح مى سازند كه علاقه به نعمتهاى بهشتى و يا ترس از عذاب جهنم، چيزى اندك و بى مقدار است و نوعى خودپرستى است، انسان بايد دنبال ارزشها باشد، نه اينكه همواره طالب راحتى خود و نجات از عذاب باشد. انسانهاى والا ارزشها را دوست دارند نه نعمتها را! اين سخن حقى است، ولى در جاى خود گفته نشده است. بايد گفت انسان والا كسى است كه به آخرت و بهشت و جهنم يقين و اعتنا دارد، ولى چون دل به رضاى خدا بسته است، به آنها اعتنا نمى كند. نه آنكه به عذاب اخروى و نعمتهاى بهشتى اعتنايى ندارد، چون بدانها ايمان ندارد و آنها را باور نكرده است. بعلاوه ارزشها در نظر اين گويندگان امور وهمى و خيالى است كه در بهترين شكلش، كمال نفس به حساب مى آيد و اين خود، به خودخواهى بر مى گردد!

كسانى كه چنين مى گويند در واقع نمى دانند بندگى آزادگان و احرار و يا آنچه در بيان على (عليه السلام) آمده است كه «وَجَدْتُكَ اَهْلا لِلْعِبادَةِ» چگونه است. پى نبرده اند كه على (عليه السلام) و ساير اولياى خدا، به مانند روز به بهشت و جهنم يقين داشته اند. در حالى كه شعله هاى آتش را مى ديدند و زفير و شهيق (شيهه) جهنم به گوششان مى رسيد، بدان اعتنايى نمى كردند، چون از امر مهمترى نگران بودند و مى ترسيدند از عنايت محبوب محروم بمانند.