درس پانزدهم - راهیان کوی دوست نسخه متنی

درس پانزدهم

نقش ارزشى روزه و سكوت

«يا اَحْمَدُ؛ عَلَيْكَ بِالصَّمْتِ فَاِنَّ اَعْمَرَ مَجْلِس قُلُوبُ الصّالِحينَ وَ الصّامِتينَ وَ اِنَّ اَخْرَبَ مَجْلِس قُلُوبُ الْمُتَكَلِمينَ بِما لا يَعْنيهِمْ.

يا اَحْمَدُ؛ اِنَّ الْعِبادَةَ عَشْرَةُ اَجْزاء، تِسْعَةٌ مِنْها طَلَبُ الْحَلالِ. فَاِنْ طَيَّبْتَ مَطْعَمَكَ وَ مَشْرَبَكَ فَاَنْتَ فى حِفْظى و كَنَفى. قالَ: يا رَبِّ وَ ما اَوَّلُ الْعِبادةِ؟ قالَ: اَوَّلُ الْعِبادَةِ اَلصَّمْتُ وَ الصّومُ.

قالَ يا رَبِّ؛ وَ ما ميراثُ الصَّوْمِ؟ قالَ: اَلصَّوْمُ يُورِثُ الْحِكْمَةَ وَ الْحِكْمَةُ تُورِثُ الْمَعْرِفَةَ وَ الْمَعْرِفَةُ تُورِثُ الْيَقينَ. فَاِذا اسْتَيْقَنَ الْعَبْدُ لايُبالى كَيْفَ اَصْبَحَ بِعُسْر اَمْ بِيُسْر»

رابطه تقرب به خدا با فعاليت هاى ايجابى و سلبى

انسان پس از اينكه پى برد، مسير تكاملى خويش را بايد با اراده برگزيند و با سعى و كوشش خود آنرا بپيمايد و نيز پى برد كه هدف اصلى از آفرينش انسان و بالاترين كمالى كه او بدان دست مى يابد قرب به خداوند متعال است، ناگزير درصدد بر مى آيد كه راه رسيدن به آنرا بشناسد و سعى مى كند با تدوين برنامه اى صحيح و كامل، مسير تقرب به خداوند را طىّ كند. اين برنامه از دو بخش اساسى تشكيل مى شود: يك بخش مربوط به فعاليتهاى اثباتى و ايجابى است، يعنى كارهايى كه در خارج بايد انجام گيرد و بخش ديگر مربوط به جنبه هاى سلبى و كارهايى است كه بايد از آنها خوددارى كرد و هر دو از اهميّت به سزايى برخوردارند. البته كارهاى اثباتى موجب پيشرفت و ترقى انسان مى گردد و در