راهیان کوی دوست نسخه متنی

ارزش انسان به آگاهى و شعور اوست و اگر درك و آگاهى نداشته باشد، گرچه از بعد حيوانى جسمش رشد مى كند، ولى از بعد انسانى ارزشى ندارد. هر قدر شعور، آگاهى و توجه انسان بيشتر باشد، از بعد انسانى بيشتر رشد كرده است و هر قدر به غفلت مبتلا گردد، از انسانيت دور مى شود. انسانهايى كه زياد حرف مى زنند، درك و آگاهى و شعورشان كم است، لذا وقت خود را به امور بى فايده مى گذرانند، گاهى چند ساعت حرف مى زنند، ولى توجه ندارند چه مى گويند، در مقابل كسانى كه شعور و آگاهى شان بيشتر است، خود را كنترل مى كنند و سنجيده سخن مى گويند.

يكى از آقايان از علاّمه طباطبايى (رضي الله عنه) پرسيد: چه كنم تا در نماز حضور قلب داشته باشم؟ ايشان فرمودند: اگر مى خواهى در نماز حضور قلب داشته باشى، كم حرف بزن. توضيح روان شناختى اين مطلب اين است كه وقتى انسان زياد حرف مى زند، ذهنش به امور گوناگون مشغول مى گردد و در نتيجه پراكنده نگرى، قدرت تمركز از او گرفته مى شود، لذا در نماز نيز نمى تواند حواسش را جمع كند و فكرش پراكنده مى گردد. اما وقتى عادت كرد جلوى زبانش را بگيرد و هر حرفى را نزند، قدرت بر تمركز پيدا مى كند.

پس بر اساس اين روايت آبادترين انجمنها دل مؤمنى است كه كم حرف مى زند و دل خود را به ياد و توجه خدا آباد مى سازد و در مقابل ويران ترين انجمنها دل انسانهاى پر حرف و ياوه گوست. هيچ گاه دل آنان آباد نمى گردد، چون با پراكنده گويى و پراكنده نگرى بنيان دل را بر ويرانى مى نهند، سخنان آنان نه نفعى براى دنيايشان دارد و نه براى آخرتشان و به ديگران نيز نفع نمى رساند.

در ادامه حديث معراج خداوند مى فرمايد:

«يا اَحْمَدُ؛ اِنَّ الْعِبادَةَ عَشْرَةُ اَجْزاء، تِسْعَةٌ مِنْها طَلَبُ الْحَلالِ. فَاِنْ طَيَّبْتَ مَطْعَمَكَ و مَشْرَبَكَ فَاَنْتَ فى حِفْظى وَ كَنَفى»

اى محمد؛ عبادت ده جزء دارد كه نُه جزء آن طلب مال حلال است. پس اگر خوردنى و آشاميدنى خود را پاك و پاكيزه نمايى، همواره تحت حفاظت و در كنف عنايت من خواهى بود.