راهیان کوی دوست نسخه متنی

عَيْنَيْهِ وَ تَعْظُمَ الاْخِرَةُ عِنْدَهُ» اما حيات باقى كسى دارد كه به گونه اى براى خود عمل مى كند كه دنيا براى او حقير و در چشمش بى ارزش مى شود و آخرت نزد او عظمت مى يابد. اگر كسى بخواهد از مسير حيوانيّت به مسير انسانيّت قدم بگذارد و وارد مراحل تكامل انسانى شود، در اولين قدم بايد به مقايسه دنيا و آخرت بپردازد. در شرع مقدس تكاليفى براى همه انسانها تعيين شده؛ از قبيل نماز، روزه و اعمال مستحبى كه موجب تكامل انسان مى گردند و به نتايج و ثمرات آنها در آخرت دست مى يابد. امّا انسان در ابتدا، ميل به كارى دارد كه در همين دنيا از آن لذت ببرد و نتيجه فورى آنرا ببيند و اگر كارى براى او فاقد نتيجه فورى و نيز لذت بخش نباشد، انجامش براى او دشوار است.

اگر باتجربه دريابد كه كارى برايش لذت فورى و آنى در بردارد، به پى گيرى و انجام مجدد آن علاقه مند مى گردد، اما از انجام كارهايى كه برايش لذت بخش نيست خسته مى شود و كم كم آنها را رها مى كند.

به دليل اهميت اين موضوع، در قرآن مجيد نيز به آن زياد توجه شده است، براى مثال تعبيرى كه قرآن در مورد نماز دارد چنين است: «... وَ اِنَّها لَكَبيرَةٌ اِلاّ عَلى الْخاشِعينَ» (1) بدرستى كه نماز دشوار است، مگر بر خاشعان و خداپرستان. نماز بارگرانى است بر دوش انسان و با اينكه زمان زيادى نمى برد، خواندن آن برايش سنگين است و لذا در ابتدا، بدون بهره بردن از روش هاى صحيح، وادار كردن بچه ها به نماز خيلى دشوار است. دليلش اين است كه وقتى او غذا مى خورد، بازى مى كند، تلويزيون تماشا مى كند، لذّتى نقدى و آنى به دست مى آورد، امّا از وضو گرفتن، نماز خواندن و... چنين لذّتى برايش حاصل نمى شود. اگر زمانى انسان به اين

1- بقره/45.