راهیان کوی دوست نسخه متنی

باور رسيد كه اين افعال، واقعاً براى او مفيد و لذّت بخش است، با شوق و علاقه آنها را انجام خواهد داد. البته روشن است كه بين اعمال عبادى و نتايج و لذتهاى آنها چندان فاصله اى نيست، همه زندگى دنيا نسبت به آخرت، از يك چشم بر هم زدن نسبت به يك عمر صد ساله كمتر است و در واقع زندگى حقيقى در عالم آخرت است كه ابدى و بى پايان است. اگر انسان بتواند لذتهاى اين دو زندگى را با يكديگر مقايسه كند، پى مى برد لذتهاى دنيا كه آن قدر به آنها دل بسته است و براى رسيدن به آنها تلاش فراوان مى كند، در مقابل لذتهاى آخرت، چقدر بى ارزش و بى مقدار است. بدون شك لحظه اى لذت بردن، در اين دنيا، همراه با رنج و مشقت فراوانى است.

شما بنگريد انسان براى به دست آوردن لقمه اى نان، چقدر بايد زحمت بكشد. هر كس در حد وسع خود چقدر تلاش مى كند، تا زندگى اى مرفه و آسوده داشته باشد:

وسائل گرمازا تهيه مى كند تا در زمستان از سرما در امان باشد، براى در امان ماندن از گرماى تابستان، به دنبال تهيه وسائل خنك كننده مى رود و اين همه رنج و تلاش و به كار بستن سرمايه ها، براى رسيدن به لذتهاى مادى و نتايج دنيوى است: اختراعات و به كار بستن مغزها، جنگ و جدالها و همه تلاش هاى بشر براى اين است كه، در اين دنيا، چند روزى خوش بگذراند. حال اگر بنا باشد لذت آنى و زودگذر دنيا، اين قدر ارزش داشته باشد كه تمامى مشكلات و دشوارى ها براى رسيدن به آن تحمّل گردند، در مقابل، لذتهاى پايان ناپذير آخرت كه خستگى و ناراحتى نيز به همراه نخواهند داشت، چقدر ارزش دارد؟ آيا نمى ارزد كه انسان دو ركعت نمازش را درست بخواند؟ با مقايسه لذتهاى دنيا و آخرت، انسان سختى هاى عبادات و تكاليف را برخود هموار مى سازد و سعى مى كند به وظايف خود عمل كند، گرچه اين كار در ابتدا گران است، ولى با آن مقايسه و با پى بردن به اهميت و ارزش نعمتهاى آخرت و