راهیان کوی دوست نسخه متنی

آنان كه به خدا ايمان آورند و نيكوكار شوند، خداى رحمان آنان را (در نظر خلق) محبوب مى گرداند.

نمونه بارز مؤمنان صالح و پاك باخته خداوند، امام، رضوان اللّه عليه، بود كه نه تنها دوستان، او را دوست مى داشتند، بلكه دشمنان نيز از ژرفاى دل او را دوست مى داشتند و اگر به دشمنى و مخالفت با او بر مى خاستند، براى اين بود كه منافع خود را در خطر مى ديدند. چنانكه بزرگترين دشمن على (عليه السلام) معاويه بود، اما وقتى يكى از اصحاب على (عليه السلام) نزد او مى رود، مى گويد از فضايل على (عليه السلام) برايم بگو و چون فضايل على (عليه السلام) براى او گفته مى شود مى گريد! چرا كه فطرت او طالب نيكى ها و خوبى ها بود؛ ولى بر اثر دل بستن به دنيا و پيروى شيطان و فراموش كردن خدا، از آن منحرف شده بود و براى رسيدن به هواها و خواسته هاى خود، با على (عليه السلام) و اولاد و اصحابش دشمنى مى ورزيد.

«فَاُناجيهِ فى ظُلَمِ اللَّيْلِ وَ نُورِ النَّهارِ حَتّى يَنْقَطِعَ حَديثُهُ مِنَ الْمَخْلُوقينَ وَ مُجالِسَتُهُ مَعَهُمْ»

در تاريكى شب و روشنى روز با او مناجات مى كنم، تا از سخن گفتن با مردم اجتناب جسته، از هم نشينى با آنها گريزان گردد.

تا حال محب خدا دنبال فرصتى بود كه با خداى خود مناجات كند، اكنون به مقامى رسيده كه خدا با او نجوا مى كند. يك عاشق دلباخته، پيوسته دنبال لحظه اى است كه با محبوب خود اُنس گيرد و با او به نجوا بنشيند، اكنون چنان شده كه محبوب با او نجوا مى كند و مسلماً اين بزرگترين سرور و شادمانى اوست و چه افتخارى از اين بالاتر كه در بيدارى و خواب احساس كند خدا با او سخن مى گويد!!