راهیان کوی دوست نسخه متنی

هنگامى كه ابراهيم بر روى منجنيق قرار گرفت و خواستند او را به آتش افكنند، جبرئيل نزد او آمد و به او سلام كرد و گفت:

«اَلَكَ حاجَةٌ؟» آيا حاجتى دارى؟

ابراهيم در جواب گفت: «اَمّا اِلَيْكَ فَلا»(1) اما به تو نه!

«فَقالَ جِبْرِئيلُ: فَاسْئَلْ رَبَّكَ» جبرئيل به او گفت: پس از خدا نيازت را بخواه.

«فَقالَ حَسْبى مِنْ سُؤالى عِلْمُهُ بِحالى»(2) سپس ابراهيم گفت: همين قدر كه او از حال من آگاه است كافى است.

وقتى او را در آتش افكندند گفت:

«يا اللّهُ يا واحِدُ يا اَحَدُ يا صَمَدُ يا مَنْ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَد وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ»(3)

ديرى نپاييد كه ابراهيم در ميان آتش قرار گرفت، اما از آنجا كه همه چيز سر به فرمان خدا دارد، حرارت آتش در او بى اثر ماند:

«قُلْنا يا نارُ كُونى بَرْداً وَ سَلاماً عَلى اِبْراهيمَ»(4)

گفتيم: اى آتش؛ بر ابراهيم سرد و سالم باش.

بنابراين كسى كه خدا را تكيه گاه خود برگزيند، خداوند نيز او را از شدايد و گرفتارى ها نجات بخشيده، على رغم ناباورى بيگانگان، رفاه و آسايش را نصيب او مى گرداند.

1ـ مجمع البيان، ج 4، ص 55.

2ـ الميزان، ج 14، ص 336.

3ـ مجمع البيان، ج 4، ص 56.

4ـ انبياء/69.