راهیان کوی دوست نسخه متنی

اوست، از اين جهت در صدد است علمش به آثار خدا و محبوبش افزايش يابد.

كسى كه خدا را دوست مى دارد، دوستان او را نيز دوست مى دارد و از برجسته ترين دوستان خدا علما هستند و با كسانى كه با خدا بيگانه اند پيوندى ندارد. البته منظور از علما، علماى الهى و آشنايان به معارف الهى اند. همچنين كسى كه دوست خداست و زندگى ساده و فقيرانه دارد و دل به امور دنيا خوش نمى كند، با كسانى پيمان دوستى مى بندد كه زندگى فقيرانه داشته، دل به دنيا نمى بندند، نه با كسانى كه شيفته دنيا و طالب زخارف دنيا هستند. با كسى دوست مى گردد كه با اختيار خود و آگاهانه از زخارف دنيا كناره مى گيرد. البته ممكن است انسان مال فراوانى داشته باشد و همه را در راه خدا صرف كند، نه براى هواهاى نفسانى و در جهت لذت جويى. بسيارى از انبيا و برخى از ائمه اطهار، اموال فراوانى داشتند، ولى اموالشان را بين فقرا تقسيم مى كردند. چنان نبود كه كاخ بسازند و به تزئين آن و زر و زيور دنيا بپردازند.

«وَ يَطْلُبَ رِضاىَ وَ يَفِرَّ مِنَ العاصينَ فِراراً»

(دوستدار من كسى است كه) رضاى مرا طلب كند و از گنه كاران فرار كند.

دوستدار خدا دنبال جلب خشنودى خداست و در اين راه نهايت تلاش و سعى خويش را بكار مى بندد. چنين كسى به دشمنان خدا نزديك نمى شود، بلكه از آنان فرار مى كند، البته گاهى براى اصلاح و هدايت گناهكار با او دوست مى گردد، چرا كه وظيفه اولياى خدا و دوستان خدا اين است كه به تربيت و هدايت گناهكاران بپردازند و چه بسا اين مهم با ايجاد دوستى با آنها ميسر مى گردد، گرچه آنان طبعاً خواهان چنين رفاقتى نيستند.

«وَ يَشْتَغِلَ بِذِكْرى اِشْتِغالا وَ يُكْثِرَ التَّسْبيحَ دائماً وَ يَكُونَ بِالْعَهْدِ صادِقاً وَ بِالْوَعْدِ وافِياً»

(دوستدار من) همواره به ذكر من مشغول است و فراوان تسبيح مى گويد و به عهد خود صادق است و به وعده خود وفا مى كند.